Do doja...S.Santonelli

💓Do doja që ti, qoftë veç një herë të mos u shqetësoje

Që të mësoje të thoje jo, siç dinë ta thonë të tjerët.

E ta thoje pa u ndier në faj.

Do doja që ti të mos mendosh se je gjithmonë më e
dobet se ata që ke përreth.

Që të mos mendohesh sa herë:

"Ku kam gabuar?"

Do doja që ti ta kuptoje se njerëzit pushojnë së interesuari për pse-në e një gabimi menjëherë pasi ka ndodhur. 

Sepse nuk i intereson askujt që t'i japë kuptim gabimeve. 

Ndërsa ti këmbëngul.

Ti kur nuk kupton, te merret frymë. 

Do doja që ti të mësoje të mbroje ëndrrat e tua prej cinizmit të botës, e të mos ndiheshe budallaçkë për këtë.

Që ti të kuptoje se jo gjithmonë është e drejtë të shqetësohesh për të tjerët, nëse jane vete ata që nuk shqetësohen për ty, e pastaj ti je e shtrënguar të mbledhësh shpirtin e bërë copa- copa...

Do doja që ti ta kuptoje se janë pikërisht endrrat që ke që të bëjnë të veçantë. Më shumë ato që endërron me syhapur se ato symbyllur.

Do doja që ti të mos ndiheshe jo aq e bukur në dashuri. 

E as më pak romantike.

O e shkuar në moshë.

O tepër e shëndoshë. O thjeshtë në vendin e gabuar.

Do doja që ti ta dije se dashuria është një e drejtë e të gjithëve, e se askush nuk duhet të pranojë që të jetojë pa të.

As ti.

Do doja që ti të ishe e vetdijëshme për madhështinë e zemrës tënde, e të mos kishe asnjë dyshim për këtë vetëm se një burrë nuk e ka vlerësuar.

Do doja që ti të besoje gjithmonë në forcën e një puthje, edhe pse ndonjë syresh nuk ka qenë e sinqertë.

Do doja këtë.

Që ti të doje veten. Që të rifilloje.

Me çdo kusht, kundër çdo lloj paragjykimi, e ligësie që sidoqoftë do të marrësh. 

Sepse dashuria, mikja ime, besomë...

Dashuria do të të shpëtojë.

📝© Serena Santorelli

Nga ital. Shqip M.C

foto-web

Femijet luajne loje lufte - Bertolt Breht

E paqe është edhe 

Të mos kesh uri

Të mos kesh ftohtë

Të mos kesh frikë.

no to war

Fëmijët luajnë luftash

Të luajnë lojë paqeje është e rrallë

Sepse të rriturit

bëjnë luftë ngahera

Ti bën "pam" e qesh;

Po nëse ushtari shkrep

Dikush tjetër

Më nuk qesh.

Lufta është kështu.

Një lojë tjetër 

duhet shpikur, 

Të bëjë botën të qeshë

Jo ta bëjë të qajë.

Paqe do të thotë

Se jo të gjithëve u pëlqen

e njëjta lojë

Se lojërat që ke ti

duhet t'ua japësh edhe

fëmijëve të tjerë

Atyre qe me siguri nuk kanë

Sepse ti ke shumë.

Se vizatimet e fëmijëve të tjerë 

nuk janë shkarravina; 

Se mami yt 

nuk është vetëm e jotja

Se të gjithë fëmijët

Janë shokët e tu.

E paqe është edhe 

Të mos kesh uri

Të mos kesh ftohtë

Të mos kesh frikë.

B.Brecht

shqip M.C

Për ...gruan W.Sheakspeare

Për gjithë dhunën e ushtruar ndaj saj,

për të gjitha nënshtrimet që ka përjetuar,

për trupin e saj që keni shpërdoruar,

për inteligjencën e saj që keni shkelur,

për paditurinë në të cilën e keni lënë,

për lirinë që i keni mohuar,

për gojën që i keni mbyllur,

për krahët që i keni prerë,

Për të gjitha këto:

 Ngrihuni më këmbë, zotërinj,

Para një gruaje!"

 William Shakespeare
 (Ital.shqip M.C)

13 Nentor - Dita nderkombetare e miresjelljes

Një fjalë e sjellshme është si një ditë pranvere.(Fjalë e urtë ruse)

 13 nëntor është Dita ndërkombëtare e Mirësjelljes. 
Ka lindur falë levizjes "Japan Small Kindness Movement", e themeluar në Tokio në vitin 1988. 

Nel 1996, pikërisht në Tokio u krijua edhe grupi "World Kindness Movement".

Mirësjellja për të cilën bëhet fjalë, përfaqëson një cilësi, një karakteristikë etike që shpreh vëmendjen dhe respektin ndaj tjetrit, e që bazohet në gjestet e vogla, durimin dhe përkujdesjen. Qëndron gjithashtu në plotësimin e nevojave të vogla të tjetrit pa harruar vetveten.

Çdo njeri që takon po lufton një betejë për të cilën nuk di asgjë. Ji i sjellshëm. Gjithmonë.

(Platoni)

Ji i sjellshëm sa të jetë e mundur. Është gjithmonë e mundshme.

(D.Lama)

Kur masës dhe mirësjelljes i shtohet forca, kjo e fundit bëhet e parezistueshme.

(Gandhi)

Unë nuk njoh asnjë shenjë tjetër superioriteti tek njerëzit, përveç atë të të qenit i sjellshëm

(L.Van.Bethoven)

Fjaët e sjellshme nuk kushtojnë asgjë Nuk irritojnë gjuhën e as buzët që i shqiptojnë. Janë ilaç për ato që i dëgjojnë. Projektojnë imazhin e tyre në shpirtrat e njerëzve, dhe janë një pamje e bukur.

(B.Pascal)

Kemi dy veshë dhe një gojë pë të dëgjuar dy herë më shumë nga ç'themi

(Epiteti)

Ji një ylber në retë e dikujt tjetër. 
(M.Angelou)

Mund të shlyesh një kredi florinjsh, por vdes gjithmonë borxhli ndaj atyre që janë treguar të sjellshëm.
 (Fjalë e urtë Maleze)

Butësia dhe mirësjellja nuk janë shenja dëshpërimi dhe dobësie, por janë shprehje të forcës dhe vendosmërisë.
 (K. Gibran)

Mirësjellja është gjuha që shurdhi dëgjon dhe i verbri shikon  
(M.Twain)

(info web shqip mc)

A zgjedhohet fjala 'nënë'?

Si zgjedhohet emri "nënë"?

Nuk është folje?
Jeni me të vërtetë të sigurtë për këtë?
 Të duash, të bësh, të japësh, të dëgjosh, të inkurajosh, të gëzosh, të qash, të përqafosh, të puthësh, të përkëdhelësh, të ndjesh, të përkujdesesh, të mbështesësh, të mbrosh, të mësosh, të shoqërosh, të kujtosh, të studiosh, të lexosh, të pastrosh, të gatuash, të ushqesh, të vëzhgosh, të bërtasësh, të pëshpërisësh, të  këndosh, të  buzëqeshësh, të vraposh, të kërcesh, të edukosh, të kuptosh, të falësh, të pësosh, të shqetësohesh, të lehtësohesh, të vuash, të heshtësh, të flasësh...

Keni të drejtë, fjala 'nënë' nuk është një folje e vetme, është të gjitha foljet e një jete të tërë."

F.B.Giacomini

(Nga ital. shqip M.C)
Foto by pinterest

Autumn colors

foto byO

NJeReZiT...

Unë mendoj se personat nuk harrohen.
Nuk është e mundur të harrosh dikë që dikur të ka bërë të qeshësh.
dikë që ka bere zemrën tënde të trokasë,
apo, edhe dikë që të ka bërë të qash;
Ato nuk harrohen.

Ndryshon vetëm mënyra se si i shohim ato, ndryshon hapësira që zënë në zemër, në jetën tonë.

Ka persona që kanë hyrë në jetën time me shumë kujdes, pa bërë zhurmë, e kanë dalë po në këtë mënyrë.

Ka persona që kanë bërë një rrëmujë të madhe, dhe kanë prishur të gjitha planet e mia, e kanë ngatërruar idetë e mia.

Ka persona që, pavarësisht gjithçkaje, janë akoma pjesë e jetës sime...
Unë nuk harroj askënd.

Nuk harroj atë që ka qenë pjesë e jetës sime, edhe për pak kohë, sepse kjo do të thotë se fati ka dashur që ti ndesh në udhën time të jetës, e më pas të vazhdoja rrugëtimin tim...




L.Ligabue
(nga ital. shqip M.C)

Origjina e balones

E kush më shumë se fëmijët i gëzohet një balone kur fluturon?!
Por kur lexon historinë e prejardhjes së saj, 
kupton se fillimisht e gjithashtu më pas, ajo nuk kishte rol argëtues, por...

FOTO by ONI

•••Origjina e balones e ka fillin më shumë se 2000 vjet më parë. Ka debate rreth origjinës së saktë, por thuhet se balona e pare u ndertua në Shondong, një zonë në lindje të Kinës. Tregohet një legjendë sipas së cilës një fshatar e lidhi kapelen e tij me një fije që të mos ia merrte era e kështu u konceptua balona.
Balonat e para ishin të ndërtuara nga materiale më të qëndrueshme: korniza prej bambuje e mbuluar me copë prej mëndafshi ose letre.

Në shekullin e 17 murgjit budistë i përdornin per të rritur korrjet dhe për të parandaluar shpirtërat e djajve në qiell. Ndërsa dikush u ngjit larg me një të tillë deri në kështjellën e artë , ku do të kishte mundur të vidhte një statujë të artë ... Sidoqoftë balonat filluan gradualisht të përhapeshin edhe në botën perëndimore.
Në vitin 1295 eksploruesi eurpian Marko Polo ishte ndër të parët që dokumentoi ndërtimin dhe përdorimin e saj-mënyrën se si ta bënin të fluturonte.
Që nga shekulli 16 e më pas u shtua popullariteti i balonës sepse ndër libra e shkrime të ndryshme u reklamua si lojë për fëmijë.

Në vitin 1749 një meteorolog skocez i quajtur Aleksander Willson e përdori balonën duke i bashkangjitur një termometër për të matur temperaturën në lartësinë 3000 këmbë. Kjo gjë shënoi përdorimin e balonës për të studiuar rrotullimin e tokës dhe parashikimin e motit prej qendrës së parashikimit të motit në shtetet e bashkuara.
Balonat gjithashtu i erdhën në ndihmë vëllezërve Wright për të ndërtuar aeroplanin e parë në vitin 1800.

Në 70 vitet e mëpasshme që pasuan, u ndërtuan balona të tipeve e formave të ndryshme. Që nga viti 1950 NASA ka nisur ti përdorë ato pë misionet në hapësirë.
Në vitin 1964 u krijua në Amerike shoqata e balonave  e quajtur "American Kiteflies Association" e përbërë nga 4000 mijë persona në rreth 35 kombe.

Që atëherë industria e ndërtimit të balonave është zgjeruar në krijimin e modeleve e formave të rinovuara me qëllim të fluturojë më shpejt, e për të argëtuar me mijëra njerëz e sidomos fëmijët.

informacione marre ne web M.C

Histori e shkurter per miqesine

Një burrë me kalin e qenin e tij po ecnin rrugës.
Teksa kalonin pranë një peme shumë të madhe, një rrufe i goditi dhe i vrau.
Por udhëtari nuk e kuptoi se kishte ikur nga kjo botë, bashkë me kafshët e tij.
 Nganjëherë të vdekurit nuk e kuptojnë se kanë kaluar përtej e iu duhet pak kohë për t'u mësuar me gjendjen e re...
Rrugë të gjatë kishin për të bërë; duhej të ngjiteshin mbi një kodër, dielli të digjte ndaj djersinin dhe kishin etje.
 Pas një kthese u gjenden pranë një dere të madhërishme prej mermeri, e cila të çonte në një hapësirë të shtruar me flori, në mes së cilës ngrihej një shatërvan prej të cilit rridhte ujë i kristaltë.
Udhëtari iu drejtua burrit që mbikqyrte hyrjen.
 "Mirdita!"
 "Mirdita!" u përgjigj roja.
 "ç'është ky vend kaq i bukur?"
 "Eshtë qielli:"
 "Sa bukur që kemi mbërritur në qiell, kemi shumë etje!"
 "Mund të hyni e të pini sa të doni:"
 E roja i bëri me shenjë drejt burimit.
"Edhe kali dhe qeni im kanë etje:" "Më vjen shumë keq," foli roja.
 "Por këtu nuk lejohet të hyjnë kafshët:"
 Burri mbeti i zhgënjyer: kishte shumë etje, por nuk do të kishte pirë ujë vetëm për vete. Falënderoi rojen dhe vazhdoi rrugën.
Ecën e ecën përgjatë kodrës, derisa udhëtari dhe kafshët e tij besnike mbërritën tek një vend, në hyrjen e të cilit gjendej një portë e vjetër pa së cilës hapej një rrugëz e shtruar me hekur të përpunuar, e përbri saj pemë. Aty nën hije të pemëve ishte shtrirë një burrë që mbante një kapele: ndoshta ishte i përgjumur.
 "Mirdita!" e përshëndeti udhëtari.
Burri bëri shenjë me kokë.
 "Unë, kali dhe qeni im kemi shumë etje:"
 "Gjendet një burim atje pas atyre shkëmbinjëve:" u përgjigj burri duke treguar vendin, dhe pastaj shtoi:" Mund të pini sa të doni:"
 Që të tre u afruan dhe pinë derisa shuan etjen.
 Udhëtari shkoi pranë burrit dhe e falenderoi.
 "Mund të vini sa herë të doni:" u përgjigj burri.
 "Por a më thoni si quhet ky vend?"
 "Qiell:"
 "Qiell?! Por roja e portës prej mermeri na tha se qielli ishte atje ?" 
"Ai nuk është qielli, është ferri."
 Udhëtari mbeti pa mend.
 "Duhet t'ua ndaloni atyre atje që të përdorin emrin tuaj! Sigurisht, ky informacion i gabuar shkakton ngatërresa të mëdha:"
 "Absolutisht jo. Në të vërtetë, na bëjnë një favor të madh. SEPSE ATY NDALEN TE GJITHE ATA PERSONA QE NUK HEZITOJNE QE TE BRAKTISIN MIQTE E TYRE ME TE MIRE:"

 P.Coelho


 nga ital. shqip MC

Ishte... jo...ESHTE...

Jeta eshte e tille: asgje nuk eshte e thjeshte, asgje nuk eshte e pamundur (G.Donadei)

Peter ishte një përbindësh, 

Peter ishte i shendoshë, 

Peter ishte budalla

Peter ishte qesharak,

Peter belbëzonte,
Peter ngecte e rrëzohej e vajzat e përqeshnin, e djemtë e ngacmonin e ,
Peter ishte i detyruar që të qëndronte në shkollë pas mësimit, e,
 Peterit i binin pertokë syzet, e kishte lidhëzat e këpucëve të zgjidhura, e këmishën e hallakatur, e vishej për faqe të zezë, e
Peter ulej gjithmonë në bankën e fundit, me qurrat që i rridhnin prej hundës. 

Kjo gjë ndodhte atëherë, domethënë në shkollën fillore, e në tetëvjeçare, koha kalon e Peter ndryshon çdo vit jetën përreth tij...

E ka gjithmonë përkrah një gocë të re  të lezetshme 

Gati gati duket i bukur, por është edhe i sigurtë në vetvete.

Ka një shtëpi në Meksikë dhe një tjetër në Hollivud

Peter merret me tregtinë e artit dhe me bursën,
e flet tre gjuhë të huaja.

Ka një jaht dhe një jet privat, madje nganjëherë prodhon edhe filma. 

Ai që e ka njohur atëherë, tani nuk e njeh më.

Ka ndodhur diçka, kush dreqin e di se çfarë?

Shumica e atyre bukuroshave të athershëm që akoma i sheh rrotull janë të deformuar, të dështuar, pa lavdi, idiotë, të pastrehë, të plakur apo në grykë të vorrit. 

Rrallë na shkon jeta siç e duam, 

Ose më saktësisht, asnjëherë...

                                         (Charles Bukovski)

(web, nga ital. shqip M.C)

HISTORI E SHKURTER - Pesimisti

B. Ferrero "A ka njeri atje lart?"

Na ishte njëherë një i moshuar që kurrë nuk kishte qenë i ri.
 Gjatë gjithë jetës së tij, në të vërtetë, nuk kishte mësuar si të jetonte.
 Ndaj , nuk dinte se si do të vdiste.
Nuk kishte as shpresë e as shqetësime; nuk dinte as të qante e as të qeshte.
Gjithçka që ndodhte në botën përreth tij, nuk i bënte përshtypje; as e gëzonte, e as e hidhëronte.
Ditët e tij i kalonte duke u sjellë rrotull kasolles së tij, pa hedhur sytë qiellit, asaj pafundësie të kristaltë e të kaltërt, të cilën, perëndia e pastronte çdo ditë me fjolla të buta prej reje, edhe për të.
Ndodhte që ndonjë kalimtar e pershendeste.
Ishte kaq i kaluar në moshë, saqë i bënte njerëzit të mendonin se ishte shumë i mençur, ndaj kërkonin të merrnin mësim nga përvoja e tij ndoshta shekullore.
"Cfarë duhet të bëjmë që të ndjehemi të lumtur?"- e pyesnin të rinjtë.
"Lumturinë e kanë shpikur budallenjtë"- përgjigjej plaku.
Andej pari kalonin edhe njerëz me shpirt fisnik, e që dëshironin të ndihmonin të tjerët.
"E si mund të ndihmojnë të gjithë ato persona që kanë nevojë?"- pyesnin ata.
"Ai që sakrifikon veten për të tjerët është budalla."- përgjigjej i moshuari.
"E si mund t'i ndihmojmë fëmijët tanë që të ndjekin rrugën e drejtë në jetë?" - e pyesnin prindërit.
"Fëmijët?! Fëmijët janë gjarpërinj." - përgjigjej plaku.
"Prej tyre mund të presësh vetëm kafshime të helmuara."
Edhe artistët e poetët shkonin që të merrnin këshilla prej atij që e mendonin të mençur.
"Na mëso si ti shprehim ndjenjat që kemi në shpirt:" i thonin.
"Do të ishte më mirë të mbyllnit gojën:" belbëzonte plaku.
Pak nga pak idetë e tij të liga e të trishtueshme patën ndikimin e vet në botë.
Andej nga ajo qoshja e tij e rrënuar, ku nuk çelte lule e nuk cicëronte zog, Pesimisti (se ky ishte emri i të moshuarit të urryer) shpërtheu një acar kundër mirësisë, bujarisë që, të shtypur nga kjo erë shkatërruese, përkuleshin e thaheshin.
Por e gjithë kjo bëri që Perëndia të ndihej keq, dhe vendosi që të ndryshonte këtë situatë shkatërruese.
Thirri një fëmijë dhe i tha:- "Shko dhe jepi një të puthur atij të moshuari fatkeq:"
Fëmija u bind.
I hodhi rreth qafës krahët e tij të dashura e bufe dhe i dha një të puthur të lagësht e zhurmuese në faqe e rreshkur.
Për herë të parë në jetën e tij u habit plaku. Sytë e tij të mjegulluar ndritën menjëherë. Sepse asnjeri nuk i kishte dhënë një të puthur.
Ndaj  i ktheu sytë nga jeta dhe pastaj kaloi përtej, me buzeqeshje në buzë.

photos by Oni

Nganjëherë, me të vërtetë, 

mjafton një perkedhelje

Një "Të dua shumë" 

Një pëshpëritje e thjeshtë

Një "Faleminderit" e thënë lehtë

Një vlerësim i sinqertë

Eshtë kaq e thjeshtë të bësh dikë të lumtur

Atëherë, përse të mos e bëjmë?

Bruno Ferrero, " C'è qualcuno lassù?"

Nga ital. ne shqip M.C

Pema e qershise - prejardhja, mite e legjenda rreth saj

Qershia si frut dhe pema e saj jane cituar në poezinë e Lorkës e të Nerudës dhe është protagoniste e shumë shprehjeve popullore.
Në 1400 ky frut pikturohej në disa kuadro me subjekt fetar.

Emri qershi vjen nga greqishtja Kerasos, prej së cilës kanë dalë cherry (anglisht), cerise (frengjisht), cereja (portugalisht), cereza (spanjisht)...

Për sa i përket prejardhjes thuhet se u importua nga Turqia në Romë në 72 a.c e që këtu u kultivua dhe u përhap në të gjithë perandorinë.
Ne 1700 kultivimi i saj filloi të përhapej në të gjithë Europën dhe në vitin 1900 bëhet sagra e parë e qershisë në Marosita.

Per këtë pemë me lule të bukura rrëfehen një sërë mitesh, pothuaj nga e gjithë bota.
Në mitologjinë greke ishte pema e shenjtë e Afërditës (perëndia e dashurisë) dhe frutet e saj duket se sillnin fat të dashuruarve.
 Në Sicili thuhet se nëse deklaratat e dashurisë bëhen poshtë një peme qershie, do të jenë gjithmonë me fat.
Legjendat Saksone tregojnë se pemët e qershive fshehin hyjnitë që mbrojnë natyrën.

Në Finlandë thonë se ngjyra e kuqe e këtij fruti është simbol i mëkatit.

Në folklorin anglez thuhet se të shohësh në ëndërr një pemë qershie paralajmëron fatkeqësi, ndërsa në Kinë përfaqëson bukurinë femërore.

 Japoni lulja e pemës së qershisë është simbol i kombit, duke dhënë shpjegimin për ngjyrën rozë të luleve: në fillim ishin të bardha, por më pas, petalet u bënë të kuqe nga gjaku i luftëtarëve të atdheut, edhe per faktin se trupi i tyre pushonte poshtë pemëve të qershive.
Edhe samurajt që vendosnin të vetvriteshin, duket se zgjidhnin ta bënin pikërisht poshtë këtyre pemëve.

Bestytni ne lidhje me pemen e qershise

Mos harroni të shprehni tre dëshira herën e parë brenda vitit që hani qershi. 
Mbillni një pemë qershie pranë shtëpisë suaj, nëse doni të ruani atë nga dukuritë e ndryshme natyrore, por mos i këpusni degët e lulëzuara për të zbukuruar shtëpinë, sepse humbasin vetite magjike që përcjell kjo pemë.

Mbledhja e frutave bëhet zakonisht në qershor, ditet e para të këtij muaji, pasi më pas pushtohen nga larvat e vogla të bardha të quajtura, ndërsa ka të tjera fruta më të vona, që piqen aty nga gjysma e muajit korrikut.

Roses

Po zemra, zemra ku ...

"Një fëmijë më pyeti: "Po zemra a rrin gjithmonë në të njëjtin vend, apo, nganjëherë, zhvendoset?  Njëherë shkon djathtas, njëherë shkon majtas?"

Unë:"Jo, zemra qëndron gjithmonë në të njëjtin vend, në anën e majtë..."

E ndërkohë mendova:",,, pastaj një ditë, do të rritesh. e atëherë do ta kuptosh se zemra jeton në mijëra vende të ndryshme, por nuk banon në asnjë prej tyre.

Të vjen në fyt, kur je i emocionuar. ose rrëzohet në stomak, kur ke frikë ose kur të lëndojnë.
Ka raste kur do ti shtojë rrahjet dhe do të të duket sikur po të del nga kraharori. Por, herë të tjera, nderron rolet me trurin.

Kur të rritesh, do të mësosh të marrësh zemrën tënde në duar e ta besosh në duart e të tjerëve. Dhe, në të shumtën e herëve, do të ta kthejnë mbrapsht paksa të dëmtuar. Por ti mos u shqetëso. Do të jetë e bukur gjithsesi. O, ndoshta, do të jetë akoma më e bukur. Por këtë, do ta kuptosh vetëm pas shumë e shumë kohësh.

Do të përjetosh ditë në të cilat do të mendosh se nuk e ke më një zemër. Sikur e ke humbur. Dhe do të të merret fryma duke e kërkuar në një kujtim, në një aromë, në shikimin e një kalimrtari, në xhepat e vjetëruar të një mantoje të shpërdoruar.

Pastaj, do të vijë një ditë, paksa e ndryshme, paksa e veçantë, më e rëndësishme se të tjerat... në të cilën do të kuptosh se sa e rëndësishme është të dhurosh zemrën tënde, sepse vetëm duke dhënë dashuri, merr kuptim jeta jote...

(burimi: web, nga ital.- shqip M.C)

image gif  Google+

Histori e shkurtër - Përrallë për budallenjtë (Afrike-Senegal)

Histori nga ato qesh e qaj   Shumë kohë më parë në botë, budallenjtë ishin të paktë në numër, në krahasim me sot.
Kur gjenin ndokund një të tillë, e largonin menjëherë nga vendi.
Në ditët e sotme, do të duhet të largosh pothuaj gjysmën e banorëve dhe nuk do të ishte e mjaftueshme. Por si shpjegohet që ka kaq shumë budallenj mes nesh?
Ja si kanë shkuar gjërat...


 Një ditë tre budallenj të cilët ishin dëbuar nga një fshat, për shkak se merreshin shume me thashetheme, u gjendën në një udhëkryq dhe thanë: "Ndoshta do të bëjmë diçka të dobishme nëse bashkojmë zgjuarsinë e tre kokave budallaqe."
E vazhduan rrugën së bashku; pas pak kohe, arritën para një kasolleje, nga e cila doli një i moshuar, i cili i pyeti: "Ku po shkoni?"
Budallenjtë ngritën supet dhe u përgjigjën:"Ku të na shpien këmbët. Na kanë dëbuar nga fshati për shkak të idiotllëkut tonë."
I moshuari u përgjigj: "Atëherë hyni brenda. Do t'ju vë në provë."
Ky i fundit kishte tre vajza edhe ato budallaqe ishin dhe u tregua i ndjeshem ndaj tyre...
Të nesërmen, i tha budallait të parë: " Ti, do të shkosh për peshkim!"
Të dytit:"Shko në pyll dhe sillmë një gur të madh të lidhur me litare të bërë gërshet!"
Pastaj të tretit: "Ndërsa ti do të më sjellësh arra kokosi!"

Të tre budallenjte morën një enë, një sëpatë dhe një shkop, e u nisën për rrugë.
I pari u ndal pranë detit për të peshkuar. Kur ena e tij u mbush plot, papritur e mori etja: hodhi të gjithë peshqit në ujë dhe u kthye në shtëpi për të pirë ujë.
 I moshuari e pyeti: "Ku janë peshqit?" E ai u përgjigj:"I hodha përsëri në det. Sepse më mori etja e kam ardhur me të shpejtë në shtëpi për të pirë ujë.
I moshuari u inatos keq dhe e pyeti: "Nuk mund të pije ujin e detit ti?"
Budallai u përgjigj: "Nuk me erdhi në mendje..."
Gjatë kësaj kohe, i dyti budalla, që kishte shkuar në pyll, po përgatitej të kthehej në shtëpi; i ishte kujtuar se nuk kishte litar që të lidhte gurët e mëdhenj. Ndaj po vraponte për në shtëpi për të gjetur një të tillë.
I moshuari u inatos edhe më shumë. "Përse nuk e ke lidhur gurin me një nga litarët?"
Ai u përgjigj:"Nuk më erdhi në mendje..."
 Budallai i tretë hipi në pemën e palmës së kokosit, u tregoi frutave shkopin e tij dhe u tha: "Ti duhet të lëshosh përtokë këto arra kokosi, e kuptove apo jo?"
 Zbriti dhe filloi të godiste pemën me shkop. Por nuk ra asnjë kokërr. Kështu edhe ai u kthye në shtëpi me duar bosh.
E përsëri u inatos i moshuari: "Po kur ti ishe sipër në pemë, përse nuk i këpute frutat me dorë?"
Ai u përgjigj:"Nuk më erdhi në mendje..."

I moshuari e kuptoi se nuk do të kishte për të bërë asgjë të vlefshme me ato tre budallenj. 
I martoi me tre bijat e tij budallaqe dhe i dëboi që të gjithë. 
Budallenjtë dhe gratë e tyre ndërtuan strehë dhe jetuan mirë e keq. 
Bënë fëmijë aq budallenj sa veten e tyre, kasollet u shumuan dhe budallenjtë u përhapën në të gjithë botën. 

(burimi web shqip M.C )

Përgjigjja iken tej, me erën - Bob Dylan

...Ikën tej me erën

gif - pinterest

Sa rrugë duhet të përshkruaj një njeri
Para se ta quajmë "njeri"

Eh, e në sa detëra duhet të fluturojë një pëllumb i bardhë
Para se të qetohet mbi rërë?

Eh, e sa herë duhet të fluturojnë predhat nga një top
Para se të ndalohen përgjithmonë?

Përgjigjja, mik, ikën tej me erën
Përgjigjja ikën tej me erën

Sa herë një njeri duhet të shohë lart
Para se të shohë qiellin?

Eh, e sa veshë duhet të ketë një njeri
Para se të dëgjojë njerëzit të qajnë?

Eh, e sa vdekje do të duhen, që ai të dijë
Se kanë ikur shumë persona nga kjo jetë?

Përgjigjja, mik, ikën tej me erën
Përgjigjja ikën tej me erën

Sa vite mund të rezistojë një mal
Para se të zhduket, i gëlltitur nga deti?

Eh, e sa vite duhet të jetojnë ca njerëz
Para se të njohin se ç'është liria?

Eh, e sa herë duhet të kthejë kokën në anën tjetër një njeri
Duke u shtirur se nuk sheh?

Përgjigjja, mik, ikën tej me erën
Përgjigjja ikën tej me erën...



shqip M.C

Mami, tregomë një përrallë -Princesha dhe fëmija

***
Na ishte njëherë një mbret që kishte një vajzë shumë të bukur dhe shumë të mençur. Mirëpo princesha vuante nga një sëmundje e panjohur.
Me kalimin e viteve vajza rrritej, por edhe sëmundja shtonte dhembjet dhe e lodhte edhe më shumë.
Shumë mjekë kishin tentuar që ta kuronin, por asnjëri prej tyre nuk kishte mundur që të gjentë ilaçin për sëmundjen e saj.
Një ditë në oborrin mbreteëror, erdhi një i moshuar. Për të thuhej se ruante brenda vetes sekretin e jetës.
Të gjithë oborrtarët e mbretërisë i kërkuan atij që të ndihmonte princeshën e bukur të shërohej.
Ai i dha vajzës një shportë të thurur  të mbyllur me kapak, dhe i tha: "Merre e kujdesu për të. Do të të shërojë."
Ajo e mori ndër duar plot gëzim, por kur e hapi mbeti tepër e habitur.
Në të vërtetë, brenda në shportë ishte një fëmijë, i sfilitur prej sëmundjes, akoma më i varfëruar dhe i lodhur se ajo.
E në shpirtin e saj nisi të rritej mëshirimi. Pavarësisht dhimbjeve të saj, ajo e mori fëmijën në krahë dhe nisi ta përkëdhelte e ti buzëqeshte.
Kaluan muaj e princesha nuk mendonte për asgjë tjetër, veçse për fëmijën.
E ushqente, e përkëdhelte, i buzëqeshte. Edhe natën i rrinte te koka dhe i fliste me përzemërsi. Edhe pse gjithë kjo ishte shumë e lodhshme dhe e dhimshme për të.
Pothuaj shtatë vjet më vonë, ndodhi diçka e çuditshme.
Një mëngjes, fëmija filloi të fliste, të buzëqeshte dhe të ecte.
Princesha e mori në krahë dhe filloi që të vallzonte, të qeshte dhe të këndonte.
E bukur dhe krahlehtë si asnjëherë si asnjëherë në jetën e saj.
Pa e kuptuar ishte shëruar edhe ajo.

marre ne web shqip M.C

Ne...moj dritë

 Ne njerëzit që jetojmë me zemër

jemi qenie të ngrënshme

Mund të na hanë ata që gënjejnë

Ata që mashtrojnë

Ata që sapo kthen kokën të përgojojne

Mund të na hanë ata të harrojnë

Ata që bëjnë sikur s'të njohin

Ata që t'i dinë dobësitë

E aty duan me t'goditë

Ata që nuk të vlerësojnë

punën,

mundin,

sakrificën,

Ata që nuk të respektojnë

 mendimin,

zgjidhjen,

zgjedhjen,

Ne - njerëzit që jetojmë me zemër

jemi qenie të ngrënshme

Mund të na hanë

ata që lëndojnë,

plagojnë,

 vrasin

Ne - njerëzit që jetojmë

 me zemër,

me trup,

me shpirt

Jemi qenie të ngrënshme.

Mund të na gllabërojnë ata...

Ata që s'kanë zemër

Ata që s'kanë shpirt

Ata që n'mendje s'kanë dritë ...

Ki kujdes
Por mos ki frikë
Se terri
 S'terron  dot dritën
Moj drite!!!✨

©M.C maj 2016

Ji vetvetja ---E. Heminguej

Be yourself

Be who you are

Ti nuk je gjitha vitet e tua

As masa e rrobave që vesh

As emri yt nuk je

As qukat në faqet e tua

Ti je gjithë librat që ke lexuar

Je çdo fjalë që ti thua

Je zëri yt i përgjumur në mëngjesesh

Je buzëqeshjet që mundohesh të fshehësh

Je ëmbëlsia e të qeshurës tënde

Je çdo lot që të ka rrjedhur

Je kënga që ke kënduar me zë të lartë

Kur e dije që ishe vetëm

Je edhe vendet të cilat ke parë

Je i vetmi njeri që thërret shtëpi

Je gjithçka në të cilën beson

Je gjithë personat që do shumë

Je fotografitë në dhomën tënde varur

je e ardhmja që vizaton

Je bërë prej një bukurie të pafund

Por gjithë kjo s'të hyn në sy, ndoshta

Që kur ke vendosur të jesh

Gjthçka tjetër përveç vetvetja

shqip M.C

Poemë per fëmije - Dritëro Agolli

Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Thuajini xhaxhit moj flutura
Tregona një përrallë të madhe

Dhe xhaxhi aherë do lerë
 Librin e tij mbi tryezë
 Përralla në mend do i bjerë
 Përralla për kecërit dhe dhinë e zezë
***
Pazarit po shkonte një ditë nëna dhi
 Me kecërit e saj lozonjarë
 Po shkonte në librari
Të blente dy abetare
 Të reja fare

 I bleu abetaret dhia brigjatë
 Dhe kecërit kërcenin e bënin shamatë
 E be be be, e me me me
 Do të bëjme një a, do të bëjmë një b-e
Ah, lum si ti nënë ç'kecër na ke

E ëma detyra të lehta u vuri një ditë
 Dhe shkoi të llafosej me dhitë
 Se, s'mund të rrinte pa bërë dy fjalë
 Me shoqet dhi në mëhallë
 Tu thoshte se kecërit e saj
 Mësonin çdo ditë e çdo orë
 E kur të rriteshin
 Do bëheshin doktorë, profesorë
~~~
Kur erdhi i gjeti kecërit në gjumë
- Ah, përtacë,
kur qenki lodhur kaq shumë?
 C'i bëtë fletoret me gjithë a, b, c-e
- E be be be, e me me me
I hëngrëm fletoret me gjithë a, b, c -e.
 •••
Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Sikur ti grisni abetaret moj flutura
Do dini të bëni veç be, be, be e me me me


    Kjo eshte nje poeme-kryeveper per femije e shkrimtarit te madh Dritero Agolli, nje nder te preferuarat e mia. Keshtu siç e mbaja mend nga femijeria ime...

23 prill - Dita ndërkombëtare e librit dhe e të drejtës së autorit

E shtunë 23 prill
 Dita ndërkombëtare e librit dhe e të drejtës së autorit.
 Sipas një tradite që ka origjinën mesjetare, në këtë ditë çdo burrë dhuron të dashurës së tij një trëndafil.
 Kjo ditë njihet edhe me emrin "Dita e librit dhe e trëndafilave"

Qëllimi i kësaj dite është që të nxisë leximin e librave dhe t'i japë vlerën e duhur kontributit që kanë dhëne e vazhdojnë të japin autorët e librave në zhvillimin social dhe kultural të shoqërise njerëzore.

Eshtë zgjedhur kjo datë në përkujtim të ditës së vdekjes se tre shkrimtarëve të rëndësishëm: Migel Servantes, William Shekspir dhe I.G.de la Vega.
 Në të njëjtën ditë kane lindur Maurice Druon (francez),Vladimir Nabokov(rus), Manuel Mejia Vallejo(kolumbian), Halldor Laxness (çmimi nobel irlandez)

"Oh, ç'mesim!!! Dhe sa me vjen keq që në jetë marrim mësime, vetëm atëhere kur nuk na nevojiten  më."
Oscar Wilde

Histori e shkurtër - Dashuria dhe Koha

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku:
Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat.
Nder to edhe Dashuria.
Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej.
Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë.

Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit.

Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë.

Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti?
"Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?"

Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty."

Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë.
Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje.

Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?"
"Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë të hirtë.

Kaloi Lumturia andej pari, gjithashtu, por  ishte shumë e zënë me lumturinë e saj, ndaj as që e dëgjoi zërin e Dashurisë që po i kërkonte ndihmë.

Papritur, u dëgjua një zë:-" Eja, Dashuri , po të marr unë me vete."
Ishte një e moshuar.
 Me një kërcim të hareshëm, Dashuria u hodh në barkë, por harroi që të pyeste se ku po shkonin.
 Kur mbërritën në breg, e moshuara u larguar në hesap të vet.
Duke kuptuar se sa borxhlije ishte ndaj saj, Dashuria pyeti Diturinë, një tjetër e moshuar:-" Kush ishte ajo që më ndihmoi mua?"
"Ajo ishte Koha." u përgjigj Dituria.
"Koha?" mendoi Dshuria.
Atëherë Dituria, sikur të lexonte mendimet e Dashurisë në atë moment, buzëqeshi dhe u përgjigj:-" ...sepse vetëm Koha është në gjendje të kuptojë se sa e vlefshme është Dashuria."

(burimi: web angl.-shqip M.C)

Origjina e tufes se luleve te nuses (il bouquet)

Ku e ka origjinën tufa e luleve që mban nusja në ditën e saj të dasmës

Tufa e luleve qe mban nusja, ka lindur jo thjesht si një mjet zbukurues për ceremoninë martesore.
Mbledhja e luleve në një tufë për nusen në ditën e martesës, i ka fillimet e veta 4500 vjet më parë në Egjipt. Më shumë se një tufë me lule, ka qenë një përzierje erëzash, rozmarinë, koper, edhe hudhër. Mendohej se aroma e saj mund të luftonte shpirtrat e këqinj. Gjatë viteve të murtajës ishte menduar gjithashtu se ajo do të mund të jepte mbrojtje ndaj murtajës, meqë mendohej se ajo ishte shpikur në ajër.

Përdorimi më praktik i tufës së luleve të nuses, ishte që të mbulonte aromën e trupit. Mund të kujtojmë gjithashtu se se në mesjetë kushtet shëndetësore ishin të varfëra dhe të larët e trupit ishte një event i rrallë.
Ndaj, të paktën një herë në jetën e saj, nuses i jepej mundësia  të kishtë një aromë të këndshme.

Hedhja luleve prej duarve të nuses si praktikë për t'u kapu nga të ftuarit, ishte për t'u marrë mendjen atyre, që të mos përqëndroheshin tek fustani i nuses, meqenëse nuset konsideroheshin si qenie fatsjellëse. Hedhja e luleve ishte përpjekje për të mbrojtur velin dhe i bënte të besonin se ajo që do ta kapte, do të martohej menjëherë më pas.

Tufa e bërë prej erëzave dhe piperit filloi të zhvillohej në një tufë lulesh gjatë shekullit të 18- të. Në këtë kohë pikpamja  per tufen e luleve kishte ndryshuar nga mjet mbrojtjeje, që konsiderohej më parw, në një mjet për të nxitur pjellorinë. Pranvera lajmëronte rritjen në fusha të bimëve dhe të luleve, ndër gardhe dhe fole zogjtë sillnin pasardhësit. Ky fillim i ri përfaqësohej prej luleve në tufë.


Gjithmonë, edhe sot ne i shohim lulet që mban nusja si një pjesë qendrore e ceremonisë martesore.
burimi web angl-shqip MC