Na ishte njëherë një fjollë pambuku, që kishte dalë nga jasteku i një fëmije.
Ndërsa po vëzhgonte qiellin, vuri re retë e bardha si bora, tamam si ngjyra e saj, dhe vendosi që të bëhej re.
Por, kur qielli u nxi, retë u inatosën kaq shumë sa shpërthyen stuhi e shi, ndërsa fjolla e pambukut u fry e u fry kaq shume me ujë, sa nuk plasi, dhe, ra përtokë me nje force te jashtzakonshme.
Ah, sa u vrava...!
Kur doli dielli, fjolla e pambukut, tashmë e tharë, teksa rropatej andej-këndej, aty afër pa një shtëpi, e, përreth saj një kopësht plot me lule. Ndër to edhe ca trendafila të bardhë si bora , dhe vendosi të bëhej një trëndafil i bardhë.
Njërëzit kalonin dhë merrnin erë trëndafilave, po kështu edhe fluturat qëndronin në to, por gjatë gjithë ditës as njerëzit e as fluturat nuk u ndaluan pranë saj. Mund të qëndronte aty edhe njëqind vjet, por ishte e kotë.
Oh, sa e trishtueshme...!
Aty afër derës së hyrjes, pa një qese të mbushur me fruta dhe perime, ndër to kishte edhe kokrra fasuleje të bardha e të rrumbullakosura. Papritur i erdhi ne mendje një ide; të ishte një kokërr e vogël fasuleje. Ndaj u rrotullua e u bë rumbullake - rrumbullake.
E lumturuar nga kjo ide e shkelqyer, hyri ngadalë - ngadalë në qese, të cilin zonja e shtëpisë e çoi drejt e në kuzhinë. Pasi kontrolloi mirë e mirë frutat dhe perimet, që t'i përgatiste për t'i ngrënë, mori fjollën e pambukut dhe e e hodhi tej.
Ah, sa më dhembi...!
Kishte përfunduar në koshin e mbeturinave.
E hidhëruar, e lodhur dhe e zhgënjyer, vendosi të kthehej andej nga kishte ardhur.
Hyri ngadale e pa bere zhurme në jastekun e fëmijës. Kishte kaluar një ditë të lodhshme.
E vetmja gjë që e lehtësoi qe zëri i fëmijës, i cili duke përshëndetur mamin tha: - Ooo sa jastëk i butë!
©MC aprile 2016
Morali sipas birit tim, Oni (12vjeç):- Mos mendo qe te ndryshosh vetveten, je ai qe je per nje motiv.
Morali sipas bijes sime,Tea (7vjeç) :- Nuk mund te besh sikur je dikush tjeter.
