Bufja
Mëngjeseve
Me diell
Me shi
Kur shkoja n'shkollë,
Më percillte
n'rrugic'n e vetmume.
Kajherë,
edhe n'terr,
Prej mjegullës e mbulume.
Ecte njatë meje kokë ulun
Bufja.
***
Sa e sa vite ma parë...
***
Për një moment
Me dhimsej
Se mos harronte
rrugen,
n'shpi me ardhë
E i thosha:
- Bufe, mjafton,
Hajt, kthehu n'shpi pra.
E ajo n'çast
Kthehej mrapsht
me nji përkulje t'leht'
Sikur ishte tuj m'pershnetë
E un' e kuptoja
Për mu kishte ardhë.
Rrugën vazhdoja buzagaz
Tuj shikju anash
Se mos ndokush
kishte me thanë
Me ke flet ajo, çka ban...
***
Kur, atje u ktheva
Bufja nuk ishte ma...
Asokohe
se kuptoja randsinë e saj
Tash e ndjej
se vlente ma shumë
se disa njerz t'pavlerë.
***
Bufja
e dashtun,
nuk ishte imja.
Ishte qenushi i kojshisë...
koha
pa titull
E kam
Një dashuni
të madhe n'zemër
t'përjetshme
Të fortë
Që buzëqeshë,
më gëzon,
emocionon
E në gjoks
kërkëllon
gjëmon
çdo ditë n'sy më ndriçon.
Italy, Janar, 2016 ©M.C
