Mimoza
e brishte dhe e sjellshme
Shume kohe me pare, ne nje vend te larget, ne anen tjeter te botes, ne ishullin e Tazmanias, lindi lulja e mimoses.
Banoret e ketj ishulli tregojne nje legjende.
Ne ate kohe, ishullin e komandonte nje mbret luftetar, i bukur, shtatlarte dhe i shkathet; me floke te zinj e te ndritshem, si krahet e nje korbi, por me zemren te thekur nga shume beteja e shumta.
Kete pamje kishin te gjithe banore e ketij ishulli; shtatlarte e te ashper ne sjellje, zeshkane,me floke te gjate e te drejte, qe i benin kornizen fytyres se rrepte.
Jetonin me beteja kunder fiseve armike dhe gjuanin kafshet qe vinin ne rrezik jeten e tyre. Nje dite, gjate te disates beteje, mbreti u plagos rende.
Nena dhe motra e mbretit e donin pamase te dashurin e tyre, por zemra e tyre e ngurte si ajo e mbretit, nuk donte aspak mbretereshen, gruan e tij te re e te bukur. Mbreteresha ishte nje krijese krejt e ndryshme, shtatshkurter, e turpshme dhe e sjellshme, me floke kaqurrela, te verdha si ari, me lekure te verdhe si mjalti i paster, dhe me nje ze te bute e te embel qe tingellonte si muzike.
Dukej sikur kishte ardhur nga nje bote tjeter, nga nje bote prej lulesh, buzeqeshjesh e paqeje.
Dy grate e egra e mizore, si edhe mbreti, i afermi i tyre, ishin padyshim xheloze per embelsine, butesine dhe bukurine e saj.
Duke perfituar nga ndrojtja e nuses, dy grate shkuan te kuronin mbretin, duke mbajtur ate, larg nga çadra, ku dergjej i plagosuri, me justifikime nga me te ndryshmet.
Ajo ishte e deshperuar, pasi ishte shume e dashuruar me burrin e saj te forte e te vrazhde, por nuk guxonte te mbronte te drejtat e saj si bashkeshorte, duke mos harruar qe ishte edhe detyre e saj, nga frika se mos bente diçka te pakendshme nenes dhe motres se tij, e si rrjedhoje te prishte qetesine e burrit qe donte.
Mbreteresha ishte e vetmuar, asnjeri nuk e keshillonte, pasi, oborrtaret, mbanin anen e me te forteve…
Kaluan dite, qe u bene jave, e pastaj muaj.
Me se fundi mbreti u sherua, dhe e vetmja deshire qe kishte ishte te ndeshkonte mbretereshen, viziten e se ciles kishte pritur gjate. Dhe keshtu pa hezitim, deboi nga mbreteria gruan e tij te pafajshme, pa i dhene te drejten te shpjegonte arsyet, pasi vetem prania e saj, e irritonte.
Erdhi i vellai.
E mori ne shtepi, tashme te lire, per ta rimartuar me nje tjeter, ate, qe ishte pese here nene.
Brenda shtate diteve, mbreteresha u martua ne ne vend tjeter, larg nga mbreteria nga ku ishte debuar krejt pa faj.
Ashtu e turpshme, e embel , e vogla, e trishtuara Azar, tashme pa lot e pa deshira, nuk iu kundervu fatit te vet. Si dhurate per martese , kerkoi vetem nje vel me te cilin te mbulonte fytyren dhe trupin, ne rrugen e gjate per ne shtepine e re, qe askush te mos e njihte, kur te kalonte neper pronat e Asan, mbretit mizor qe e ndau nga femijet te saj, pasi takimi me te vegjlit, padyshim, do t’i copetonte zemren.
Princi, burri i saj i ri, duke qene me pak i ashper se Asan, dhe ne njefare menyre embelsia çarmatosese e mbretereshes se vogel, i folen zemres se tij, i dha velin, me te cilin te mbulonte komplet trupin e saj te vogel. Por kur kaluan prane mbreterise, bijte e saj, qe çdo dite pergjonin nga lart ne kulla kthimin e nenes, e njohen, pavaresisht velit te gjate, dhe vrapuan duke qare e duke thirrur me ze te larte per kthimin e saj.
Edhe kete here Azar, i kerkoi burrit te saj te ri, qe te ndalej nje moment per te lene nga nje dhurate per secilin prej bijeve te saj. E princi pat meshire edhe njehere per nusen e tij te deshperuar, dhe ia plotesoi kerkesen.
Por, mbreti, qe ndoqi nga larg gjithçka, thirri prane vetes femijet, duke u thene te harronin sa me pare nenen e padenje per ta.
Azar degjoi ate ze te forte dhe perseri nuk gjeti fjale, qe te mbronte pafajsine e saj, tashme te padobishme.
Atehere u perkul, tashme e rraskapitur nga padrejtesia dhe dhimbja e mbi te veli i gjate prej nuseje u leshua plot meshire duke e mbuluar nga çdo shikim.
Me pas burri i saj i ri shkoi ta ngrinte ate krijese te deshperuar, i vendosur per t’i dhuruar nje jete te lumtur. Por tashme, fati i Azar kishte ardhur koha te permbushej.
E ndodhi qe princi i meshirshem, poshte velit te gjate qe kish qene dhurate e tij per dasmen, nuk gjeti tjeter veçse nje degez te brishte lule mimoze, me rrenjet te futura thelle ne toke, e vendosur qe te mos i lejojnte askujt ta shkulte nga vendi ne te cilin mbeti pergjithmone zemra e saj, me lulet e vogla me arome, per t’i kujtuar bijeve te Azar, buklehat bjonde qe mbulonin koken e nenes se tyre, ne kohen kur ajo kishte qene e lumtur.
Azarit, kaq te embel, te nenshtruar e te palumtur, koha do ti japi te drejte ne menyren e vet te pazakonte:
pasi, lulja e lindur prej saj do te njihej nga te gjitha grate si simboli i te qenurit te vetedijeshme, e i zotesise per te vendosur vete per fatin e vet.
Ne dukje delikate, ne te vertete e forte e e pathyeshme, e pamundur ta crrenjosesh kunder deshires se saj.
perktheu nga italishtja M.C
