BUFJA...Une...

Bufja

Mëngjeseve

Me diell

Me shi

Kur shkoja n'shkollë,

Më percillte 

n'rrugic'n e vetmume.

Kajherë,

edhe n'terr,

Prej mjegullës e mbulume.

Ecte njatë meje kokë ulun

Bufja.

    ***

Sa e sa vite ma parë...

     ***

Për një moment

Me dhimsej

Se mos harronte

rrugen, 

n'shpi me ardhë

E  i thosha:

- Bufe, mjafton,

Hajt, kthehu n'shpi pra.

E ajo n'çast

Kthehej mrapsht 

me nji përkulje t'leht' 

Sikur ishte tuj m'pershnetë

E un' e kuptoja

Për mu kishte ardhë.

Rrugën vazhdoja buzagaz

Tuj shikju anash

Se mos ndokush 

kishte me thanë

Me ke flet ajo, çka ban...

               ***

Kur, atje u ktheva

Bufja nuk ishte ma...

Asokohe 

se kuptoja randsinë e saj

Tash e ndjej

se  vlente ma shumë

se disa njerz t'pavlerë.

      

           ***

Bufja 

e dashtun, 

nuk ishte imja.

Ishte qenushi i kojshisë...

koha

pa titull

E kam

Një dashuni

të madhe n'zemër

t'përjetshme

Të fortë

Që buzëqeshë,

më gëzon,

emocionon

E në gjoks

kërkëllon

gjëmon

çdo ditë n'sy më ndriçon.

Italy, Janar,  2016  ©M.C