Tufa e luleve qe mban nusja, ka lindur jo thjesht si një mjet zbukurues për ceremoninë martesore.
Mbledhja e luleve në një tufë për nusen në ditën e martesës, i ka fillimet e veta 4500 vjet më parë në Egjipt. Më shumë se një tufë me lule, ka qenë një përzierje erëzash, rozmarinë, koper, edhe hudhër. Mendohej se aroma e saj mund të luftonte shpirtrat e këqinj. Gjatë viteve të murtajës ishte menduar gjithashtu se ajo do të mund të jepte mbrojtje ndaj murtajës, meqë mendohej se ajo ishte shpikur në ajër.
Përdorimi më praktik i tufës së luleve të nuses, ishte që të mbulonte aromën e trupit. Mund të kujtojmë gjithashtu se se në mesjetë kushtet shëndetësore ishin të varfëra dhe të larët e trupit ishte një event i rrallë.
Ndaj, të paktën një herë në jetën e saj, nuses i jepej mundësia të kishtë një aromë të këndshme.
Hedhja luleve prej duarve të nuses si praktikë për t'u kapu nga të ftuarit, ishte për t'u marrë mendjen atyre, që të mos përqëndroheshin tek fustani i nuses, meqenëse nuset konsideroheshin si qenie fatsjellëse. Hedhja e luleve ishte përpjekje për të mbrojtur velin dhe i bënte të besonin se ajo që do ta kapte, do të martohej menjëherë më pas.
Tufa e bërë prej erëzave dhe piperit filloi të zhvillohej në një tufë lulesh gjatë shekullit të 18- të. Në këtë kohë pikpamja per tufen e luleve kishte ndryshuar nga mjet mbrojtjeje, që konsiderohej më parw, në një mjet për të nxitur pjellorinë. Pranvera lajmëronte rritjen në fusha të bimëve dhe të luleve, ndër gardhe dhe fole zogjtë sillnin pasardhësit. Ky fillim i ri përfaqësohej prej luleve në tufë.
Gjithmonë, edhe sot ne i shohim lulet që mban nusja si një pjesë qendrore e ceremonisë martesore.
burimi web angl-shqip MC
