hejedrite

Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura Përralla për dhi e përralla për dre Thuajini xhaxhit moj flutura Tregona një përrallë të madhe Dhe xhaxhi aherë do lerë  Librin e tij mbi tryezë  Përralla në mend do i bjerë  Përralla për kecërit dhe dhinë e zezë *** Pazarit po shkonte një ditë nëna dhi  Me kecërit e saj lozonjarë  Po shkonte në librari Të blente dy abetare  Të reja fare  I bleu abetaret dhia brigjatë  Dhe kecërit kërcenin e bënin shamatë  E be be be, e me me me  Do të bëjme një a, do të bëjmë një b-e Ah, lum si ti nënë ç'kecër na ke E ëma detyra të lehta u vuri një ditë  Dhe shkoi të llafosej me dhitë  Se, s'mund të rrinte pa bërë dy fjalë  Me shoqet dhi në mëhallë  Tu thoshte se kecërit e saj  Mësonin çdo ditë e çdo orë  E kur të rriteshin  Do bëheshin doktorë, profesorë ~~~ Kur erdhi i gjeti kecërit në gjumë - Ah, përtacë, kur qenki lodhur kaq shumë?  C'i bëtë fletoret me gjithë a, b, c-e - E be be be, e me me me I hëngrëm fle

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku: Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat. Nder to edhe Dashuria. Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej. Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë. Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit. Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë. Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti? "Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?" Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty." Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë. Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje. Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?" "Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë t