hejedrite

Një burrë  kishte katër djem. Një ndër dëshirat e tij më të mëdha, ishte që djemtë e tij të mësonin që të mos gjykonin gjërat pa i njohur sa e si duhet. Ndaj, ftoi secilin prej tyre që të bënin një udhëtim, për të parë një🌳 pemë, që rritej në një vend të largët. Djali i madh shkoi ta shikonte në stinën e dimrit❄️, i dyti shkoi në pranverë🌸, i treti në verë🌞, dhe më i vogli shkoi ta vëzhgonte pemën në stinën e vjeshtës🍁.  Kur biri më i vogël u kthye nga udhëtimi i tij, babai i mblodhi djemtë dhe u kërkoi që të tregonin se çfarë kishin parë secili prej tyre. Djali i madh tha se kishte parë 🌳 të shtrembëruar e të përthyer.  I dyti e përshkroi atë me gurë të ndritshëm në ngjyrë të gjelbërt, e premtonte gjallëri e jetë. Biri i tretë nuk ishte dakort, ai tha se pema ishte plot me 💐 shumë të bukura. Më i vogli nuk ishte dakort me asnjërin prej tyre, ai tha se pema ishte e ngarkuar me 🍒fruta të ëmbla, e pamja e saj të mbushte me jetë. Atëherë burri u shpjegoi që t

Një burrë me kalin e qenin e tij po ecnin rrugës. Teksa kalonin pranë një peme shumë të madhe, një rrufe i goditi dhe i vrau. Por udhëtari nuk e kuptoi se kishte ikur nga kjo botë, bashkë me kafshët e tij.  Nganjëherë të vdekurit nuk e kuptojnë se kanë kaluar përtej e iu duhet pak kohë për t'u mësuar me gjendjen e re... Rrugë të gjatë kishin për të bërë; duhej të ngjiteshin mbi një kodër, dielli të digjte ndaj djersinin dhe kishin etje.  Pas një kthese u gjenden pranë një dere të madhërishme prej mermeri, e cila të çonte në një hapësirë të shtruar me flori, në mes së cilës ngrihej një shatërvan prej të cilit rridhte ujë i kristaltë. Udhëtari iu drejtua burrit që mbikqyrte hyrjen.  "Mirdita!"  "Mirdita!" u përgjigj roja.  "ç'është ky vend kaq i bukur?"  "Eshtë qielli:"  "Sa bukur që kemi mbërritur në qiell, kemi shumë etje!"  "Mund të hyni e të pini sa të doni:"  E roja i bëri me shenjë drejt burim

"Një fëmijë më pyeti: "Po zemra a rrin gjithmonë në të njëjtin vend, apo, nganjëherë, zhvendoset?  Njëherë shkon djathtas, njëherë shkon majtas?" Unë:"Jo, zemra qëndron gjithmonë në të njëjtin vend, në anën e majtë..." E ndërkohë mendova:",,, pastaj një ditë, do të rritesh. e atëherë do ta kuptosh se zemra jeton në mijëra vende të ndryshme, por nuk banon në asnjë prej tyre. Të vjen në fyt, kur je i emocionuar. ose rrëzohet në stomak, kur ke frikë ose kur të lëndojnë. Ka raste kur do ti shtojë rrahjet dhe do të të duket sikur po të del nga kraharori. Por, herë të tjera, nderron rolet me trurin. Kur të rritesh, do të mësosh të marrësh zemrën tënde në duar e ta besosh në duart e të tjerëve. Dhe, në të shumtën e herëve, do të ta kthejnë mbrapsht paksa të dëmtuar. Por ti mos u shqetëso. Do të jetë e bukur gjithsesi. O, ndoshta, do të jetë akoma më e bukur. Por këtë, do ta kuptosh vetëm pas shumë e shumë kohësh. Do të përjetosh ditë në të cila

Histori nga ato qesh e qaj    Shumë kohë më parë në botë, budallenjtë ishin të paktë në numër, në krahasim me sot. Kur gjenin ndokund një të tillë, e largonin menjëherë nga vendi. Në ditët e sotme, do të duhet të largosh pothuaj gjysmën e banorëve dhe nuk do të ishte e mjaftueshme. Por si shpjegohet që ka kaq shumë budallenj mes nesh? Ja si kanë shkuar gjërat...  Një ditë tre budallenj të cilët ishin dëbuar nga një fshat, për shkak se merreshin shume me thashetheme, u gjendën në një udhëkryq dhe thanë: "Ndoshta do të bëjmë diçka të dobishme nëse bashkojmë zgjuarsinë e tre kokave budallaqe." E vazhduan rrugën së bashku; pas pak kohe, arritën para një kasolleje, nga e cila doli një i moshuar, i cili i pyeti: "Ku po shkoni?" Budallenjtë ngritën supet dhe u përgjigjën:"Ku të na shpien këmbët. Na kanë dëbuar nga fshati për shkak të idiotllëkut tonë." I moshuari u përgjigj: "Atëherë hyni brenda. Do t'ju vë në provë." Ky i fundit

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku: Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat. Nder to edhe Dashuria. Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej. Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë. Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit. Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë. Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti? "Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?" Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty." Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë. Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje. Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?" "Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë t