hejedrite

B. Ferrero  "A ka njeri atje lart?" Na ishte njëherë një i moshuar që kurrë nuk kishte qenë i ri.  Gjatë gjithë jetës së tij, në të vërtetë, nuk kishte mësuar si të jetonte.  Ndaj , nuk dinte se si do të vdiste. Nuk kishte as shpresë e as shqetësime; nuk dinte as të qante e as të qeshte. Gjithçka që ndodhte në botën përreth tij, nuk i bënte përshtypje; as e gëzonte, e as e hidhëronte. Ditët e tij i kalonte duke u sjellë rrotull kasolles së tij, pa hedhur sytë qiellit, asaj pafundësie të kristaltë e të kaltërt, të cilën, perëndia e pastronte çdo ditë me fjolla të buta prej reje, edhe për të. Ndodhte që ndonjë kalimtar e pershendeste. Ishte kaq i kaluar në moshë, saqë i bënte njerëzit të mendonin se ishte shumë i mençur, ndaj kërkonin të merrnin mësim nga përvoja e tij ndoshta shekullore. "Cfarë duhet të bëjmë që të ndjehemi të lumtur?"- e pyesnin të rinjtë. "Lumturinë e kanë shpikur budallenjtë"- përgjigjej plaku. Andej pari kalonin ed