hejedrite

B. Ferrero  "A ka njeri atje lart?" Na ishte njëherë një i moshuar që kurrë nuk kishte qenë i ri.  Gjatë gjithë jetës së tij, në të vërtetë, nuk kishte mësuar si të jetonte.  Ndaj , nuk dinte se si do të vdiste. Nuk kishte as shpresë e as shqetësime; nuk dinte as të qante e as të qeshte. Gjithçka që ndodhte në botën përreth tij, nuk i bënte përshtypje; as e gëzonte, e as e hidhëronte. Ditët e tij i kalonte duke u sjellë rrotull kasolles së tij, pa hedhur sytë qiellit, asaj pafundësie të kristaltë e të kaltërt, të cilën, perëndia e pastronte çdo ditë me fjolla të buta prej reje, edhe për të. Ndodhte që ndonjë kalimtar e pershendeste. Ishte kaq i kaluar në moshë, saqë i bënte njerëzit të mendonin se ishte shumë i mençur, ndaj kërkonin të merrnin mësim nga përvoja e tij ndoshta shekullore. "Cfarë duhet të bëjmë që të ndjehemi të lumtur?"- e pyesnin të rinjtë. "Lumturinë e kanë shpikur budallenjtë"- përgjigjej plaku. Andej pari kalonin ed

*** Na ishte njëherë një mbret që kishte një vajzë shumë të bukur dhe shumë të mençur. Mirëpo princesha vuante nga një sëmundje e panjohur. Me kalimin e viteve vajza rrritej, por edhe sëmundja shtonte dhembjet dhe e lodhte edhe më shumë. Shumë mjekë kishin tentuar që ta kuronin, por asnjëri prej tyre nuk kishte mundur që të gjentë ilaçin për sëmundjen e saj. Një ditë në oborrin mbreteëror, erdhi një i moshuar. Për të thuhej se ruante brenda vetes sekretin e jetës. Të gjithë oborrtarët e mbretërisë i kërkuan atij që të ndihmonte princeshën e bukur të shërohej. Ai i dha vajzës një shportë të thurur  të mbyllur me kapak, dhe i tha: "Merre e kujdesu për të. Do të të shërojë." Ajo e mori ndër duar plot gëzim, por kur e hapi mbeti tepër e habitur. Në të vërtetë, brenda në shportë ishte një fëmijë, i sfilitur prej sëmundjes, akoma më i varfëruar dhe i lodhur se ajo. E në shpirtin e saj nisi të rritej mëshirimi. Pavarësisht dhimbjeve të saj, ajo e mori fëmijën në k