BUFJA...Une...

Bufja

Mëngjeseve

Me diell

Me shi

Kur shkoja n'shkollë,

Më percillte 

n'rrugic'n e vetmume.

Kajherë,

edhe n'terr,

Prej mjegullës e mbulume.

Ecte njatë meje kokë ulun

Bufja.

    ***

Sa e sa vite ma parë...

     ***

Për një moment

Me dhimsej

Se mos harronte

rrugen, 

n'shpi me ardhë

E  i thosha:

- Bufe, mjafton,

Hajt, kthehu n'shpi pra.

E ajo n'çast

Kthehej mrapsht 

me nji përkulje t'leht' 

Sikur ishte tuj m'pershnetë

E un' e kuptoja

Për mu kishte ardhë.

Rrugën vazhdoja buzagaz

Tuj shikju anash

Se mos ndokush 

kishte me thanë

Me ke flet ajo, çka ban...

               ***

Kur, atje u ktheva

Bufja nuk ishte ma...

Asokohe 

se kuptoja randsinë e saj

Tash e ndjej

se  vlente ma shumë

se disa njerz t'pavlerë.

      

           ***

Bufja 

e dashtun, 

nuk ishte imja.

Ishte qenushi i kojshisë...

koha

pa titull

E kam

Një dashuni

të madhe n'zemër

t'përjetshme

Të fortë

Që buzëqeshë,

më gëzon,

emocionon

E në gjoks

kërkëllon

gjëmon

çdo ditë n'sy më ndriçon.

Italy, Janar,  2016  ©M.C

Anektoda për njerëz të mençur - Diogjeni

Diogjeni (Historian grek i antikitetit)

* E pyetën Diogjenin: - Sipas teje, si ka mundësi që njerëzit, te cilet japin lëmoshë të verbërve e të gjymtuarve, nuk shpenzojnë para për të dëgjuar fjalët e një filozofi?
Ai u përgjigj:- Sepse njerëzit kanë frikë se mos bëhen të verbër ose të gjymtuar, ndërsa nuk kanë frikë të bëhen filozofë.

*Ai shkonte në zemër të ditës rrugeve me një fener të ndezur ne duar. Atij që e pyeste se përse e bënte këtë, i përgjigjej:- Kërkoj një njeri.

* Aleksandri i madh takoi Diogjenin. U afrua pranë tij dhe i tha që të shprehte një dëshirë, të cilën, meqe ishte mbret, do t'ia kishte përmbushur ai vetë.
 Diogjeni iu përgjigj:- Hiquni, ju lutem, se hija jote po më pengon diellin.
Aleksandri e pyeti: Nuk ke frikë prej meje?
Diogjeni u përgjigj: - Ju jeni një gjë e mirë apo e keqe?
E mirë.- U përgjigj Aleksandri.
Diogjeni mbylli dialogun duke thënë: - Atëherë, përse duhet të kem frikë nga ju?

* Njëherë e panë tek po fliste me një statujë dhe e pyetën se cili ishte qëllimi i këtij gjesti. Ai u përgjigj:- Po stërvitem për të kërkuar kot.

°Një njeri i shthurur kishte shkruar në derën e shtëpisë:- Mos të hyjë e keqja këtu.
 Diogjene e pyeti:- Po ti nga ke hyrë?

°Aleksandri i madh i dërgoi si dhuratë Diogjenit një vazo mbushur me kocka, të cilën e pranoi duke thënë: - Ushqim i denjë për një qen, Dhuratë jo e denjë nga një mbret.

Mami, tregomë një përrallë - Magjistari me emrin Acar

Një përrallë ruse (lufta e perjetshme mes se mires e se keqes)

  Na ishte njeherë një fshatar i moshuar, i cili, pasi i kishte vdekur gruaja, ishte martuar për së dyti.

Ai kishte një vajzë, por edhe gruaja kishte një tjetër, por të vrazhdë e të pahijëshme. Ajo e urrente bijën e bukur, të sjellshme e të embël, dhe nuk e linte asnjëherë të qetë.

Njerka e ligë dhe e pabesë nuk ndalonte së keqtrajtuari vajzën e shkretë, e bënte të vuante e të lotonte. 

E një ditë e detyroi burrin e saj ta çonte atë në pyll.

"Nuk dua as ta shoh e as ta dëgjoj më." I tha ajo.

Burri u dëshpërua, por kishte frikë nga gruaja e tij e ligë, ndaj iu bind urdhërit të saj.

Hipi mbi një slitë bashkë me të bijën, e me të mbërritur në pyllin e dendur, mbuluar me borën e bardhë, e bëri të ulej dhe e la aty, krejt vetëm, pranë një grumbulli të madh me borë.

Vajza lotonte dhe përmes lotëve lutej.

 Por ja tek u shfaq para saj magjistari Acar, i cili nisi të  kërcente e të vallëzonte rreth saj duke i thënë: "Unë jam magjistar. E kam emrin Acar."

"Je i mirëpritur!" - iu përgjigj vajza.

" E qielli të ka sjellë pranë meje për të më marrë me vete!?"

Në të vërtetë magjistari Acar donte që ta ngrinte vashën, ta bënte akull, por tek e dëgjonte të fliste me aq ëmbëlsi, pati mëshirë për të dhe i dhuroi një gëzof të mrekullueshëm. Pastaj u largua. 

Vasha e veshi dhe më pas u ul përsëri tek grumbulli me borë.

Pas pak magjistari Acar u kthye përsëri. 

E u përsërit e njëjta skenë. 

E këtë herë magjistari i dhuroi vajzës një arkë të madhe, në të cilën kishte një pajë të mrekullueshme, pastaj u largua.

Herën e tretë Acari i dhuroi vashës një çantë të qëndisur me ar dhe argjend, e ajo u lumturua dhe i këndoi këngë të gëzueshme.

Ndërkohë në shtëpi, njerka po bënte përgatitjet për funeralin e urdhëroi burrin që të shkonte e të merrte trupin e së bijës në pyll, sepse mendonte se tashmë ajo kishte ngrirë nga të ftohtit e madh.

Ndërsa njerka e ligë përgatiste për të ngrënë pa vashën të vinte shëndoshë e mirë, të veshur për mrekulli, me gëzofin e bukur, me arkë e me dhunti.

Menjëherë njerka urdhëroi burrin e saj që të merrte kuajt me slitë dhe të çonte bijën e saj në pyll. 

Aty u përsërit e njëjta gjë me magjistarin Acar. Por bija e njerkës së ligë, u tregua e idhët dhe e vrazhdë me të. Atëherë magjistari Acar filloi të frynte me sa fuqi që kishte dhe deshi që ta ngrinte. Nëna e saj, nuk priste dot më, ndaj vrapoi në pyll edhe ajo për të parë se çfarë kishte ndodhur. E magjistari Acar iu lëshua edhe asaj. Ato, të dyja të frikësuara, ia mbathën me të katra dhe që atëherë, nuk i ka parë asnjeri..

THENIE TE BUKURA PER GRATE

"Gratë që bëjnë ndryshimin"

Kur shkruan për një grua duhet të ngjyesh penën tek ylberi dhe fleta duhet tharë me pluhurin e krahëve të një fluture
                                 
                                         D. Diderot

Gratë që kanë ndryshuar botën nuk ka qenë e nevojshme të demonstrojnë asgjë, përveçse INTELIGJENCEN e tyre

                            R.L.Montalcini


Bukuria e një gruaje nuk qëndron në pamjen e saJ. Bukuria e vërtetë reflektohet tek shpirti i saj. Duket në DASHURINE që ajo dhuron, e në PASIONIN që shfaq. Bukuria e një gruaje shtohet me kalimin e viteve.

                                                                                                           A. Hepburn


Gratë e forta nuk bëhen viktima, nuk e shikojne veten me keqardhje dhe nuk ua bëjnë me gisht të tjerëve. Ato rezistojnë dhe ia dalin përballë çdo vështirësie

                                                                                                            M. Hale

Ajo është e çmendur por MAGJIKE
Nuk ka gënjeshtra në zjarrin e saj.

                                                                                                     C.Bukovski

Një grua në harmoni më shpirtin e saj është si një lumë që rrjedh. Ajo shkon ku të dëshirojë, pa pretendime dhe arrin në destinacion duke qenë VETVETJA... dhe vetëm vetvetja.

                                                                                                    M. Angelou

Një grua me KARAKTER, asnjëherë nuk ka karakter të mirë.
Jam e lodhshme e më pëlqen të jem e tillë, kjo është zgjedhja ime natyrale.

                                                                                              S. Casciani

Gratë e forta janë si uragani.
Bëhen të pazaptueshme, gati të paarritshme.
Nuk ndalen para vështirësive.
Janë DELIKATE e dashurojnë gati në fshehtësi.
Kanë shikim të fshehtë dhe zemrëm gjithë gërvishtje.
Buzëqeshin por kapërdijnë lot.
Ato, janë gratë që bëjnë ndryshimin.

                                                                                         L. del Grande

HAIKU

Poezi e shkurter me tre vargje - haiku


Haiku është një formë e poezisë e shpikur në Japoni. Ata që e shkruajnë, përqëndrojnë mendimet e tyre në numërimin e rrokjeve. Kjo është forma bazë.
Një haik i ngjan një recete, e cila duhet të ketë përbërësit e duhur për t'u quajtur e tillë.
*  Ka vetëm tre vargje me shtatëmbëdhjetë rrokje: pesë(vargui i parë) / shtatë (vargui i dytë)/ pesë(vargu i tretë).
*  Duhet të përmbajë një "kigo" që do të thotë një fjalë që ka lidhje me stinët, e që bën pjesë në traditat japonese si p.sh: të përdoret fjala: lulëzim për të treguar pranverë.
*  Haiku ështe zakonisht shprehi e situatave dhe emocioneve të përditshme.

Ja disa haike perkthyer nga anglishtja


Sa deshti era
ta bëjë pëmën e shelgut
lëmsh e li
                                Chijo-ni


Asgjë s'ekziston
që të ngjajë kaq shumë
hënës së verës
                              Basho


Le të shkrihet
në shirat e dimrit silueta ime
që pas m'ndjek
                           
                               T Santoku 

Mbi degëz të ngrirë
ëndërron pranverë zog i vogël
oh, diell për t'pa

                              unknown

E dua natën
që të jetë e thjeshtë-
Një hënë e plotë


                             M. Mclintock

Legjenda e Diellit

 Njëherë e një kohë, dielli shfaqej vetëm për një moment: nxirrte kokën e tij të zjarrtë në lindje dhe më pas zhdukej menjëherë, pa kryer një rrotullim të plotë.
Mirëpo, në pyll, krejt të vetmuar, na jetonin një vëlla e një motër, te cilët merreshin me gjueti dhe me peshkim. Ata kishin frikë se, duke qënë se toka ngrohej per një kohë shumë të shkurtër, ishte e mundur që format e jetës të shfaroseshin nga mungesa e dritës dhe  nga të ftohtit.
Ata ishin gjahtarë shumë të zotë. Ndaj, kjo cilësi e tyre, u erdhi në ndihmë.
 Ata vendosën që ta detyronin diellin që të bënte një rrotullim të plotë rreth tokës.
Një mëngjes, motra shkoi në pyll dhe, në majat më të larta të pemëve, lidhi ca fije të gjata e shumë rezistente.
Mengjesin e dites tieter, menjëherë pas lindjes së diellit, motra u kthye në pyll, aty ku kishte përgatitur kurthin. Në majën e një bredhi pa imazhin e rrumbullaktë të diellit, që po mundohej të çlirohej, pasi  kishte ngecur në lak e gati sa nuk po mbytej.
Motra thirri menjëherë vëllain e saj dhe, të dy së bashku, menduan të mbanin diellin e kapur nga fijet.
Por dielli, i frikësuar për jetën e tij, iu lut atyre, duke u premtuar se, në qoftë se do ta lini të lirë, çdo ditë do të bënte një rrotullim të plotë rreth tokës, për të shpërndarë dritë dhe jetë në të.
Motër e vëlla vendosën ta lënë të lirë.
Që nga ajo ditë, Dielli i bie rrotull tokës dhe ndricon gjatë gjithë ditës atë .
                                                                                          marre ne web shqip. M.C