Mami, tregomë një përrallë -Princesha dhe fëmija

***
Na ishte njëherë një mbret që kishte një vajzë shumë të bukur dhe shumë të mençur. Mirëpo princesha vuante nga një sëmundje e panjohur.
Me kalimin e viteve vajza rrritej, por edhe sëmundja shtonte dhembjet dhe e lodhte edhe më shumë.
Shumë mjekë kishin tentuar që ta kuronin, por asnjëri prej tyre nuk kishte mundur që të gjentë ilaçin për sëmundjen e saj.
Një ditë në oborrin mbreteëror, erdhi një i moshuar. Për të thuhej se ruante brenda vetes sekretin e jetës.
Të gjithë oborrtarët e mbretërisë i kërkuan atij që të ndihmonte princeshën e bukur të shërohej.
Ai i dha vajzës një shportë të thurur  të mbyllur me kapak, dhe i tha: "Merre e kujdesu për të. Do të të shërojë."
Ajo e mori ndër duar plot gëzim, por kur e hapi mbeti tepër e habitur.
Në të vërtetë, brenda në shportë ishte një fëmijë, i sfilitur prej sëmundjes, akoma më i varfëruar dhe i lodhur se ajo.
E në shpirtin e saj nisi të rritej mëshirimi. Pavarësisht dhimbjeve të saj, ajo e mori fëmijën në krahë dhe nisi ta përkëdhelte e ti buzëqeshte.
Kaluan muaj e princesha nuk mendonte për asgjë tjetër, veçse për fëmijën.
E ushqente, e përkëdhelte, i buzëqeshte. Edhe natën i rrinte te koka dhe i fliste me përzemërsi. Edhe pse gjithë kjo ishte shumë e lodhshme dhe e dhimshme për të.
Pothuaj shtatë vjet më vonë, ndodhi diçka e çuditshme.
Një mëngjes, fëmija filloi të fliste, të buzëqeshte dhe të ecte.
Princesha e mori në krahë dhe filloi që të vallzonte, të qeshte dhe të këndonte.
E bukur dhe krahlehtë si asnjëherë si asnjëherë në jetën e saj.
Pa e kuptuar ishte shëruar edhe ajo.

marre ne web shqip M.C

Ne...moj dritë

 Ne njerëzit që jetojmë me zemër

jemi qenie të ngrënshme

Mund të na hanë ata që gënjejnë

Ata që mashtrojnë

Ata që sapo kthen kokën të përgojojne

Mund të na hanë ata të harrojnë

Ata që bëjnë sikur s'të njohin

Ata që t'i dinë dobësitë

E aty duan me t'goditë

Ata që nuk të vlerësojnë

punën,

mundin,

sakrificën,

Ata që nuk të respektojnë

 mendimin,

zgjidhjen,

zgjedhjen,

Ne - njerëzit që jetojmë me zemër

jemi qenie të ngrënshme

Mund të na hanë

ata që lëndojnë,

plagojnë,

 vrasin

Ne - njerëzit që jetojmë

 me zemër,

me trup,

me shpirt

Jemi qenie të ngrënshme.

Mund të na gllabërojnë ata...

Ata që s'kanë zemër

Ata që s'kanë shpirt

Ata që n'mendje s'kanë dritë ...

Ki kujdes
Por mos ki frikë
Se terri
 S'terron  dot dritën
Moj drite!!!✨

©M.C maj 2016

Ji vetvetja ---E. Heminguej

Be yourself

Be who you are

Ti nuk je gjitha vitet e tua

As masa e rrobave që vesh

As emri yt nuk je

As qukat në faqet e tua

Ti je gjithë librat që ke lexuar

Je çdo fjalë që ti thua

Je zëri yt i përgjumur në mëngjesesh

Je buzëqeshjet që mundohesh të fshehësh

Je ëmbëlsia e të qeshurës tënde

Je çdo lot që të ka rrjedhur

Je kënga që ke kënduar me zë të lartë

Kur e dije që ishe vetëm

Je edhe vendet të cilat ke parë

Je i vetmi njeri që thërret shtëpi

Je gjithçka në të cilën beson

Je gjithë personat që do shumë

Je fotografitë në dhomën tënde varur

je e ardhmja që vizaton

Je bërë prej një bukurie të pafund

Por gjithë kjo s'të hyn në sy, ndoshta

Që kur ke vendosur të jesh

Gjthçka tjetër përveç vetvetja

shqip M.C

Poemë per fëmije - Dritëro Agolli

Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Thuajini xhaxhit moj flutura
Tregona një përrallë të madhe

Dhe xhaxhi aherë do lerë
 Librin e tij mbi tryezë
 Përralla në mend do i bjerë
 Përralla për kecërit dhe dhinë e zezë
***
Pazarit po shkonte një ditë nëna dhi
 Me kecërit e saj lozonjarë
 Po shkonte në librari
Të blente dy abetare
 Të reja fare

 I bleu abetaret dhia brigjatë
 Dhe kecërit kërcenin e bënin shamatë
 E be be be, e me me me
 Do të bëjme një a, do të bëjmë një b-e
Ah, lum si ti nënë ç'kecër na ke

E ëma detyra të lehta u vuri një ditë
 Dhe shkoi të llafosej me dhitë
 Se, s'mund të rrinte pa bërë dy fjalë
 Me shoqet dhi në mëhallë
 Tu thoshte se kecërit e saj
 Mësonin çdo ditë e çdo orë
 E kur të rriteshin
 Do bëheshin doktorë, profesorë
~~~
Kur erdhi i gjeti kecërit në gjumë
- Ah, përtacë,
kur qenki lodhur kaq shumë?
 C'i bëtë fletoret me gjithë a, b, c-e
- E be be be, e me me me
I hëngrëm fletoret me gjithë a, b, c -e.
 •••
Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Sikur ti grisni abetaret moj flutura
Do dini të bëni veç be, be, be e me me me


    Kjo eshte nje poeme-kryeveper per femije e shkrimtarit te madh Dritero Agolli, nje nder te preferuarat e mia. Keshtu siç e mbaja mend nga femijeria ime...

Histori e shkurtër - Dashuria dhe Koha

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku:
Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat.
Nder to edhe Dashuria.
Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej.
Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë.

Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit.

Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë.

Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti?
"Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?"

Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty."

Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë.
Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje.

Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?"
"Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë të hirtë.

Kaloi Lumturia andej pari, gjithashtu, por  ishte shumë e zënë me lumturinë e saj, ndaj as që e dëgjoi zërin e Dashurisë që po i kërkonte ndihmë.

Papritur, u dëgjua një zë:-" Eja, Dashuri , po të marr unë me vete."
Ishte një e moshuar.
 Me një kërcim të hareshëm, Dashuria u hodh në barkë, por harroi që të pyeste se ku po shkonin.
 Kur mbërritën në breg, e moshuara u larguar në hesap të vet.
Duke kuptuar se sa borxhlije ishte ndaj saj, Dashuria pyeti Diturinë, një tjetër e moshuar:-" Kush ishte ajo që më ndihmoi mua?"
"Ajo ishte Koha." u përgjigj Dituria.
"Koha?" mendoi Dshuria.
Atëherë Dituria, sikur të lexonte mendimet e Dashurisë në atë moment, buzëqeshi dhe u përgjigj:-" ...sepse vetëm Koha është në gjendje të kuptojë se sa e vlefshme është Dashuria."

(burimi: web angl.-shqip M.C)

Legjenda e ngjyrave të ylberit

Si lindi ylberi


     
   
 Një legjendë e vjetër irlandese
 tregon se aty ku përfundon ylberi,
 gjendet një qyp plot me flori,
 të cilin e ruan një xhuxh. 
Thuhet gjithashtu se, 
nëse në ylber mbizotëron ngjyra e kuqe, - është shenjë bollëku për stinën e verës, 
nëse mbizotëron  jeshilja - do të prodhohet vaj ulliri me bollek,
  nëse mbizotëron e verdha, - do të ketë grurë me bollek.

Shumë kohë më parë ngjyrat e ylberit u grindën keq me njëra - tjetrën. Secila mendonte se ishte më e rëndësishme, më e dobishme, më e preferuara nga të tjerat.

JESHILJA thoshte:" Me siguri unë jam më e rëndësishmja. Unë jam shenja e jetës dhe e shpresës.
Mua më kanë zgjedhur bari,  pemët, e bimësia. Pa mua të gjitha kafshët do të ngordhnin. Ja, shikoni përreth ndër fshatra dhe do të vini re se unë mbizotëroj nga të gjitha ngjyrat e tjera...

BLU-ja e ndërpreu: -  "Ti flet vetëm për tokën, por nuk e ke llogaritur qiellin, detin! Eshtë uji që bie nga retë në detin e thellë. Qielli të jep hapesirë, paqe e qetësi. Pa mua, ju do të ishit asgjë.

E VERDHA u hodh: - "Ju jeni kaq seriozë! Unë sjell buzëqeshje, gëzim e ngrohtësi në botë. Dielli është i verdhë, hëna është e verdhë, yjet janë të verdha. Kur çelin lulediellit, gjithë bota duket se buzëqeshë. Pa mua nuk do të kishte gezim..."

PORTOKALLJA ia priti: -" Unë jam ngjyra e shëndetit dhe e forcës. Mundet të jem e dobët, por e çmueshme, sepse unë jam e nevojshme për njerëzit. Unë mbaj me vete vitaminat më të rëndësishme. Mendoni karotat, kungujt, portokallet, mangon, dhe papajen. Unë nuk jam përherë e pranishme, por kur mbush qiellin në agim dhe perëndim, bukuria ime është kaq impresionuese, sa askujt nuk i vete mendja tek asnjëra prej jush...

E KUQJA: - foli me ze te larte, pak më tej : "Unë jam mbretëresha e të gjithave. Unë jam ngjyra e gjakut dhe gjaku është jeta, dhe ngjyra e rrezikut dhe e kurajos. Unë jam gati të dyluftoj  për një qëllim, unë  bej gjakun zjarr, toka pa mua do të kishte qenë bosh si hëna. Unë jam ngjyra e pasionit, e dashurisë, trëndafili i kuq, lulekuqja...

MANUSHAQJA u ngrit më këmbë. Ashtu e lartesuar, foli me zë të fuqishëm: - Unë jam ngjyra e mbretërve dhe e pushtetit. Mbretër, udhëheqës e pushtetar më kanë zgjedhur gjithmonë mua, sepse jam shenjë e autoritetit dhe e diturisë. Njerëzit nuk pyesin... mua më dëgjojnë dhe më binden...!

Në fund, ngjyra VJOLLCE, me shumë qetësi, por me vendosmëri, foli: " Mendoni mua, unë jam ngjyra e heshtjes, ju më vini re me vështirësi, por pa mua ju jeni sipërfaqësore të gjitha. Unë përfaqësoj mendimin dhe reflektimin, muzgun dhe ujërat e thella... Ju të gjitha keni nevojë për mua për të krijuar kontrastin e barazinë, për t'u lutur dhe për t'i thurur lavde paqes... "

E kështu ngjyrat vazhduan që të diskutonin, secila me bindjen se ishte superiore të tjerave. U grindën gjithmonë e më shumë pa arsyetuar.
Papritur një vetëtimë theu qiellin ndjekur nga një zhurmë shumë e fortë. Bubullima dhe shiu  i rrembyr, që vijoi më pas, i frikësoi shume,ndaj  u mblodhën të gjitha bashkë, për t'i dhënë zemër njëra-tjetrës...

Në mes të zhurmës, SHIU nisi të fliste:" Ju ngjyra budallaçka,  grindeni mes jush dhe secila nga ju kërkon të mbizotërojë mbi tjetrën... A nuk e dini ju, se secila nga ju është krijuar për një qëllim të caktuar dhe të ndryshëm? Kapuni për dore dhe ejani me mua"
Pasi u pajtuan, u kapën dorë për dore.
SHIU vazhdoi: "Tani e tutje, kur të bjerë shi, çdonjëra nga ju do të shtrihet përgjatë qielli në formë harku ngjyrash për të kujtuar se ju jetoni të gjitha në paqe me njëra tjetrën.
e keshtu lindi ai qe quajme ylber.
YLBERI është shenjë e shpresës dhe e Paqes për të Nesërmen...

                        Ne shqip nga ital. M.C

Thoughts on photos 🌸Spring🌸

 W e l c o m e Spring!!!

🌹When the winter

 has no power

Here and there 

grows up a flower

Little flowers 

have no fear

Winter's going,

spring is here

We love 

winter's cold
 white snow

But it's time 

for it to go

Flowers here,

 flowers there...

I need a wreath

made with them.

A wreath made by 

my daughter's hand.

Everywhere

little flowers

Welcome Spring-

- a million colors🌸🌼🌷🌹

©M.C   4.March.2016 

(Photos by my son twelve years old:)

https://youtu.be/8fQy_mWbagY