Femijet K.Gibran

 FEMIJET 
(shkeputur nga libri "Profeti" i autorit Khalil Gibran )

Femijet e tu nuk jane femijet e tu

Jane bijte e bijat e vete jetes

Ti i sjell ne jete por nuk i krijon

Jane me ty, por nuk jane e jotja prone

Mund t’u japesh gjithe dashurine qe ke

Por jo ide

Sepse ata kane idete e tyre

Duhet t’i japesh strehe qenies 

Por jo shpirtit te tyre

Se shpirti i tyre ka strehen tek e ardhmja

E aty nuk te lejohet te hysh

As edhe permes endrres

Mund te deshirosh atyre t’u ngjash

Por mos kerko te te ngjajne ty ata

Se jeta nuk shkon mbrapsht

E as nuk ndalet ne te djeshmen

Ti je veç harku qe leshon ata si shigjete 

Ne te ardhmen

Khalil Gibran

Shqip M.C

KËSHILLA NJË FËMIJE
 ♦♦♦                                                       
 Nëse të thonë gjithmonë se je i zoti,hap sytë: 
dikush kërkon të të shfrytëzojë

nëse të thonë gjithmonë se je inteligjent, hap sytë:

dikush kërkon të të eliminojë

nëse të thonë se je I bindshëm, hap sytë:

dikush kërkon të të skllavërojë

nëse të thonë gjithmonë se je I mirë hap sytë:

dikush kerkon të të zaptojë

POR

Nëse të thonë mëso, mos u tremb:

ti mund të bësh një botë ku nuk duhet shkolla

nëse të thonë mos fol, mos u tremb:

ti mund të bësh një botë, pa shkolla

nëse të thonë bindu, mos u tremb:

ti mund të bësh një botë pa padronë

nëse të thonë kërko falje, mos u tremb:

ti mund të bësh një botë të paqtë.

MOS i BESO

Atij që të komandon, atij që të ndëshkon,

 atij që të kontrollon,

atij që të fyen, atij që të perqesh,

atij që të bën lajka, 

atij që të mashtron, 

atij që të përçmon

ATA NUK E DINE SE TI JE NJE NJERI I LIRE

♦♦♦                                                                                                                                                             M.Bernardi "discorso a un bambino"

    

                                          nga italishtja M•C

Emily Dickinson ne shqip

People i love

Emily dickinson

Emily dickinson in albanian language

 VARGJE TE POETES AMERIKANE EMILY DICKINSON NE GJUHEN SHQIPE

NJE FJALE ESHTE SHUAR

Nje fjale eshte shuar 

Sapo eshte shqiptuar

Mendon dikush

Une te kunderten kam menduar

Fjala ne momentin e thene 

Fillon e jeton.

UNE JAM ASKUSH , 

TI KUSH JE

Une jam askush! Kush je ti

Edhe ti askushi je

Pra u bekemi dy - mos e bej fjale!

Mund te na zbojne, e di.

Sa e trishte me qene dikush!

Sa e bujshme, si nje bretkoce

t'ia thuash emrin gjithe diten e lume 

Nje tartabiqi qe admiron!

KUR DIKUSH NDAHET PREJ NESH PERGJITHMONE

Kur dikush ndahet prej nesh pergjithmone

S'e ndjejme mungesen menjehere

Kthimi i tij na duket i mundur

Edhe kur eshte mbushe nje vit i tere

Edhe pasi jemi nise per tek ai

Vazhdojme te mos besojme prape

Ngaqe kaq te afert me te jemi 

E te kaluren e tij kemi dashte

NDJEVA NJE QARTESIM NE MENDJEN TIME

Ndjeva nje qartesim ne mendjen time

Por truri im e kish ndare me dysh

Uperpoqa ta bashkoj ate, rresht per rresht

Por me mbeti prape i ndare sic ish

Mendimet pastaj shtrengohem ti bashkoj

Me kot brenda mendimit qe pata

Pasi sekuencat me shkeputen prej lidhjes

Sic bejne mbi dysheme ca gogla.

LAMTUMIRE

Lidhu pas jetes sime, prijesi im

Se une jam gati per t'u nise

Do te hedh nje shikim kuajve te tjere

Shpejt e shpejt vec nje shikim

Me bej vend ne piken me te forte

Qe une te mos rrezohem asnjehere

Te vrapojme te dy drejt fitores

Ja pertej kodres atje tej

Nuk me trembin kurre pengesat

As deti s'me trembi jo

Te bej pjese ne garen eterne

Kjo qe zgjedhja ime zot

Lamtumire jetes qe jetova

Dhe ty o bote qe te njoh

Mi puth kodrat per muanjehere

Tani jam gati qe te shkoj.

JA LETRA IME DREJTUAR BOTES

Ja letra ime drejtuar botes

Qe asnjehere mua s'me shkroi

Te reja nga natyra plot thjeshtesi

Me fisnikeri ajo me tregoi

Mesazhi i  saj eshte shkruar

Prej gishterinjsh qe si shoh dot

Per hir te saj o njerez te dashur
Me butesi gjykomeni sot.

perktheu nga anglishtja M.C
prill 2004

Legjenda e lules se mimozes

Legjenda e lules se mimozes
Mimoza 
 e brishte dhe e sjellshme

Shume kohe me pare, ne nje vend te larget, ne anen tjeter te botes, ne ishullin e Tazmanias,  lindi lulja e mimoses.
Banoret e ketj ishulli tregojne nje legjende.
Ne ate kohe, ishullin e komandonte nje mbret luftetar, i bukur, shtatlarte dhe i shkathet; me floke te zinj e te ndritshem, si krahet e nje korbi, por me zemren te thekur nga shume beteja e shumta.
Kete pamje kishin te gjithe banore e ketij ishulli; shtatlarte e te ashper ne sjellje, zeshkane,me floke te gjate e te drejte, qe i benin kornizen fytyres se rrepte.
Jetonin me beteja kunder fiseve armike dhe  gjuanin kafshet qe vinin ne rrezik jeten e tyre. Nje dite, gjate te disates beteje, mbreti u plagos rende.
Nena dhe motra e mbretit e donin pamase te dashurin e tyre, por zemra e tyre e ngurte si ajo e mbretit, nuk donte aspak mbretereshen,  gruan e tij te re e te bukur. Mbreteresha ishte nje krijese krejt e ndryshme, shtatshkurter, e turpshme dhe e sjellshme, me floke kaqurrela, te verdha si ari, me lekure te verdhe si mjalti i paster, dhe me nje ze te bute e te embel qe tingellonte si muzike.
Dukej sikur kishte ardhur nga nje bote tjeter, nga nje bote prej lulesh, buzeqeshjesh e paqeje.
Dy grate e egra e mizore, si edhe mbreti, i afermi i tyre, ishin padyshim xheloze per embelsine, butesine dhe bukurine e saj.
Duke perfituar nga ndrojtja e nuses, dy grate shkuan te kuronin mbretin, duke mbajtur ate,  larg nga çadra,  ku dergjej i plagosuri, me justifikime nga me te ndryshmet.
Ajo ishte e deshperuar, pasi ishte shume e dashuruar me burrin e saj te forte e te vrazhde, por nuk guxonte te mbronte te drejtat e saj si bashkeshorte, duke mos harruar qe ishte edhe detyre e saj, nga frika se mos bente diçka te pakendshme nenes dhe motres se tij, e si rrjedhoje te prishte qetesine e burrit qe donte.
Mbreteresha ishte e vetmuar, asnjeri nuk e keshillonte, pasi, oborrtaret, mbanin anen e me te forteve…
Kaluan dite, qe u bene jave, e pastaj muaj.
Me se fundi mbreti u sherua, dhe e vetmja deshire qe kishte ishte te ndeshkonte mbretereshen,  viziten e se ciles kishte pritur gjate. Dhe keshtu pa hezitim, deboi nga mbreteria gruan e tij te pafajshme, pa i dhene te drejten te shpjegonte arsyet, pasi vetem prania e saj, e irritonte.
Erdhi i vellai.
E mori ne shtepi, tashme te lire, per ta rimartuar me nje tjeter, ate, qe ishte pese here nene.
Brenda shtate diteve, mbreteresha u martua ne ne vend tjeter, larg nga mbreteria nga ku ishte debuar krejt pa faj.
Ashtu e turpshme, e embel , e vogla, e trishtuara Azar, tashme pa lot e pa deshira, nuk iu kundervu fatit te vet. Si dhurate per martese , kerkoi vetem nje vel me te cilin te mbulonte fytyren dhe trupin, ne rrugen e gjate per ne shtepine e re, qe askush  te mos e njihte, kur te kalonte neper pronat e Asan, mbretit mizor qe e ndau nga femijet te saj, pasi takimi me te vegjlit, padyshim, do t’i copetonte zemren.
Princi, burri i saj i ri, duke qene me pak i ashper se Asan, dhe ne njefare menyre embelsia  çarmatosese e mbretereshes se vogel, i folen zemres se tij,  i dha velin, me te cilin te mbulonte komplet trupin e saj te vogel. Por kur kaluan prane mbreterise, bijte e saj, qe çdo dite pergjonin nga lart ne kulla kthimin e nenes, e njohen, pavaresisht velit te gjate, dhe vrapuan  duke qare e duke thirrur me ze te larte per kthimin e saj.
Edhe kete here Azar, i kerkoi burrit te saj te ri, qe te ndalej nje moment per te lene nga nje dhurate per secilin prej bijeve te saj. E princi pat meshire edhe njehere per nusen e tij te deshperuar, dhe ia plotesoi kerkesen.
  Por, mbreti,  qe ndoqi nga larg gjithçka, thirri prane vetes femijet, duke u thene te harronin sa me pare nenen e padenje per ta.
Azar degjoi ate ze te forte dhe perseri nuk gjeti fjale, qe te mbronte pafajsine e saj, tashme te padobishme.
Atehere u perkul, tashme e rraskapitur nga padrejtesia dhe dhimbja e mbi te veli i gjate prej nuseje u leshua plot meshire duke e mbuluar nga çdo shikim.
Me pas burri i saj i ri shkoi ta ngrinte ate krijese te deshperuar, i vendosur per t’i dhuruar nje jete te lumtur. Por tashme, fati i Azar kishte ardhur koha te permbushej.
E ndodhi qe princi i meshirshem, poshte velit te gjate qe kish qene dhurate e tij per dasmen, nuk gjeti tjeter veçse nje degez te brishte lule mimoze, me rrenjet te futura thelle ne toke, e vendosur  qe te mos i lejojnte askujt ta shkulte nga vendi ne te cilin mbeti pergjithmone zemra e saj, me lulet e vogla me arome, per t’i kujtuar bijeve te Azar, buklehat bjonde qe mbulonin koken e nenes se tyre, ne kohen kur ajo kishte qene e lumtur.
Azarit, kaq te embel, te nenshtruar e te palumtur, koha do ti japi te drejte ne menyren e vet te pazakonte:
 pasi, lulja e lindur prej saj do te njihej nga te gjitha grate si simboli i te qenurit te vetedijeshme, e i zotesise per te vendosur vete per fatin e vet. 
Ne dukje delikate, ne te vertete e forte e e pathyeshme, e pamundur ta crrenjosesh kunder deshires se saj.  

                                                                                               perktheu nga italishtja M.C