Poemë per fëmije - Dritëro Agolli

Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Thuajini xhaxhit moj flutura
Tregona një përrallë të madhe

Dhe xhaxhi aherë do lerë
 Librin e tij mbi tryezë
 Përralla në mend do i bjerë
 Përralla për kecërit dhe dhinë e zezë
***
Pazarit po shkonte një ditë nëna dhi
 Me kecërit e saj lozonjarë
 Po shkonte në librari
Të blente dy abetare
 Të reja fare

 I bleu abetaret dhia brigjatë
 Dhe kecërit kërcenin e bënin shamatë
 E be be be, e me me me
 Do të bëjme një a, do të bëjmë një b-e
Ah, lum si ti nënë ç'kecër na ke

E ëma detyra të lehta u vuri një ditë
 Dhe shkoi të llafosej me dhitë
 Se, s'mund të rrinte pa bërë dy fjalë
 Me shoqet dhi në mëhallë
 Tu thoshte se kecërit e saj
 Mësonin çdo ditë e çdo orë
 E kur të rriteshin
 Do bëheshin doktorë, profesorë
~~~
Kur erdhi i gjeti kecërit në gjumë
- Ah, përtacë,
kur qenki lodhur kaq shumë?
 C'i bëtë fletoret me gjithë a, b, c-e
- E be be be, e me me me
I hëngrëm fletoret me gjithë a, b, c -e.
 •••
Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Sikur ti grisni abetaret moj flutura
Do dini të bëni veç be, be, be e me me me


    Kjo eshte nje poeme-kryeveper per femije e shkrimtarit te madh Dritero Agolli, nje nder te preferuarat e mia. Keshtu siç e mbaja mend nga femijeria ime...

23 prill - Dita ndërkombëtare e librit dhe e të drejtës së autorit

E shtunë 23 prill
 Dita ndërkombëtare e librit dhe e të drejtës së autorit.
 Sipas një tradite që ka origjinën mesjetare, në këtë ditë çdo burrë dhuron të dashurës së tij një trëndafil.
 Kjo ditë njihet edhe me emrin "Dita e librit dhe e trëndafilave"

Qëllimi i kësaj dite është që të nxisë leximin e librave dhe t'i japë vlerën e duhur kontributit që kanë dhëne e vazhdojnë të japin autorët e librave në zhvillimin social dhe kultural të shoqërise njerëzore.

Eshtë zgjedhur kjo datë në përkujtim të ditës së vdekjes se tre shkrimtarëve të rëndësishëm: Migel Servantes, William Shekspir dhe I.G.de la Vega.
 Në të njëjtën ditë kane lindur Maurice Druon (francez),Vladimir Nabokov(rus), Manuel Mejia Vallejo(kolumbian), Halldor Laxness (çmimi nobel irlandez)

"Oh, ç'mesim!!! Dhe sa me vjen keq që në jetë marrim mësime, vetëm atëhere kur nuk na nevojiten  më."
Oscar Wilde

Histori e shkurtër - Dashuria dhe Koha

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku:
Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat.
Nder to edhe Dashuria.
Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej.
Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë.

Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit.

Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë.

Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti?
"Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?"

Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty."

Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë.
Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje.

Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?"
"Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë të hirtë.

Kaloi Lumturia andej pari, gjithashtu, por  ishte shumë e zënë me lumturinë e saj, ndaj as që e dëgjoi zërin e Dashurisë që po i kërkonte ndihmë.

Papritur, u dëgjua një zë:-" Eja, Dashuri , po të marr unë me vete."
Ishte një e moshuar.
 Me një kërcim të hareshëm, Dashuria u hodh në barkë, por harroi që të pyeste se ku po shkonin.
 Kur mbërritën në breg, e moshuara u larguar në hesap të vet.
Duke kuptuar se sa borxhlije ishte ndaj saj, Dashuria pyeti Diturinë, një tjetër e moshuar:-" Kush ishte ajo që më ndihmoi mua?"
"Ajo ishte Koha." u përgjigj Dituria.
"Koha?" mendoi Dshuria.
Atëherë Dituria, sikur të lexonte mendimet e Dashurisë në atë moment, buzëqeshi dhe u përgjigj:-" ...sepse vetëm Koha është në gjendje të kuptojë se sa e vlefshme është Dashuria."

(burimi: web angl.-shqip M.C)

Origjina e tufes se luleve te nuses (il bouquet)

Ku e ka origjinën tufa e luleve që mban nusja në ditën e saj të dasmës

Tufa e luleve qe mban nusja, ka lindur jo thjesht si një mjet zbukurues për ceremoninë martesore.
Mbledhja e luleve në një tufë për nusen në ditën e martesës, i ka fillimet e veta 4500 vjet më parë në Egjipt. Më shumë se një tufë me lule, ka qenë një përzierje erëzash, rozmarinë, koper, edhe hudhër. Mendohej se aroma e saj mund të luftonte shpirtrat e këqinj. Gjatë viteve të murtajës ishte menduar gjithashtu se ajo do të mund të jepte mbrojtje ndaj murtajës, meqë mendohej se ajo ishte shpikur në ajër.

Përdorimi më praktik i tufës së luleve të nuses, ishte që të mbulonte aromën e trupit. Mund të kujtojmë gjithashtu se se në mesjetë kushtet shëndetësore ishin të varfëra dhe të larët e trupit ishte një event i rrallë.
Ndaj, të paktën një herë në jetën e saj, nuses i jepej mundësia  të kishtë një aromë të këndshme.

Hedhja luleve prej duarve të nuses si praktikë për t'u kapu nga të ftuarit, ishte për t'u marrë mendjen atyre, që të mos përqëndroheshin tek fustani i nuses, meqenëse nuset konsideroheshin si qenie fatsjellëse. Hedhja e luleve ishte përpjekje për të mbrojtur velin dhe i bënte të besonin se ajo që do ta kapte, do të martohej menjëherë më pas.

Tufa e bërë prej erëzave dhe piperit filloi të zhvillohej në një tufë lulesh gjatë shekullit të 18- të. Në këtë kohë pikpamja  per tufen e luleve kishte ndryshuar nga mjet mbrojtjeje, që konsiderohej më parw, në një mjet për të nxitur pjellorinë. Pranvera lajmëronte rritjen në fusha të bimëve dhe të luleve, ndër gardhe dhe fole zogjtë sillnin pasardhësit. Ky fillim i ri përfaqësohej prej luleve në tufë.


Gjithmonë, edhe sot ne i shohim lulet që mban nusja si një pjesë qendrore e ceremonisë martesore.
burimi web angl-shqip MC

NATYRE - thenie e foto

Nëse dëshiron të njohësh diçka hyjnore, duhet te dalesh ne natyre e te ndjesh erën mbi fytyrë dhe ngrohtësinë e diellit mbi dorën tënde
Buddha
 Natyra është ndryshimi mes shpirtit dhe Zotit.
F Pessoa

Cdo gje qe mund ta imagjinosh, natyra e ka krijuar me pare
Ajnshtajn
Mos harro se toka deshiron te ndjeje prekjen e lehte te kembeve te zbathura dhe erërat kanë shumë dëshirë të luajnë me flokët e tua
 Gibran

Zemrën time e kanë grabitur lulet e qershive të egra, a do të kthehet në trupin tim kur ato të kenë fluturuar larg?
Kotomichi 
 Natyra ka me mijëra ngjyra, por ne ve na është mbushur mendja t'i pakësojmë në nja njëzet...
H. Hesse

 Lulet janë kryeveprat e natyrës
D. Parker  
E, pastaj unë kam natyrën, artin, poezinë; çfarë mund të dëshiroj më shumë?!
Van Gogh

Natyra nuk është vend për tu vizituar. Eshtë shtëpia jonë.
G. Snyder 
 Në çdo shëtitje që bën në natyrë, njëriu ndjen më shumë ngaç kërkon...
H. Muir

Në natyrë, asgjë nuk është perfektë e gjithçka është perfekte. Pemët mund të jenë të shtrembra, të kthyer në mënyrë të çuditshme, por gjithsesi janë shumë të bukura.
A.Walker 
Po të ndaleshim e të dëgjonim sa punojnë rrënjët, kush do të mund të flinte?
F. Caramagna

Nëse dëshiron të njohësh diçka hyjnore, duhet te ndjesh erën mbi fytyrë dhe diellin e ngrohtë mbi dorën tënde
Buddha
 Më pëlqen kur një lule ose një xhufkë e vockël rritet përmes një të çare në kalldrëm. Tregon  një heroizëm të paparë.
G. Carlin
Natyra ka ligje të çuditshme, por të paktën ajo i respekton ato.
L.Longanesi
Bimët nuk janë budallaqe, keni parë ndonjëherë një dredhke të mbështillet rreth nje kaktusi?
L. Alberti
     Aforismi web, shqip M.C   foto by Oni

FJOLLA E PAMBUKUT

Na ishte njëherë një fjollë pambuku, që kishte dalë nga jasteku i një fëmije.
Ndërsa po vëzhgonte qiellin, vuri re retë e bardha si bora, tamam si ngjyra e saj, dhe vendosi që të bëhej re.
Por, kur qielli u nxi, retë u inatosën kaq shumë sa shpërthyen stuhi e shi, ndërsa fjolla e pambukut u fry e u fry kaq shume me ujë, sa nuk plasi, dhe, ra përtokë me nje force te jashtzakonshme.
Ah, sa u vrava...!
Kur doli dielli, fjolla e pambukut, tashmë e tharë, teksa rropatej andej-këndej, aty afër pa një shtëpi, e, përreth saj një kopësht plot me lule. Ndër to edhe ca trendafila të bardhë si bora , dhe vendosi të bëhej një trëndafil i bardhë.
Njërëzit kalonin dhë merrnin erë trëndafilave, po kështu edhe fluturat qëndronin në to, por gjatë gjithë ditës as njerëzit e as fluturat nuk u ndaluan pranë saj. Mund të qëndronte aty edhe njëqind vjet, por ishte e kotë.
Oh, sa e trishtueshme...!
Aty afër derës së hyrjes, pa një qese të mbushur me fruta dhe perime, ndër to kishte edhe kokrra fasuleje të bardha e të rrumbullakosura. Papritur i erdhi ne mendje një ide; të ishte një kokërr e vogël fasuleje. Ndaj u rrotullua e u bë rumbullake - rrumbullake.
E lumturuar nga kjo ide e shkelqyer, hyri ngadalë - ngadalë në qese, të cilin zonja e shtëpisë e çoi drejt e në kuzhinë. Pasi kontrolloi mirë e mirë frutat dhe perimet, që t'i përgatiste për t'i ngrënë, mori fjollën e pambukut dhe e e hodhi tej.
Ah, sa më dhembi...!
 Kishte përfunduar në koshin e mbeturinave.
E hidhëruar, e lodhur dhe e zhgënjyer, vendosi të kthehej andej nga kishte ardhur.
Hyri ngadale e pa bere zhurme në jastekun e fëmijës. Kishte kaluar një ditë të lodhshme.
E vetmja gjë që e lehtësoi qe zëri i fëmijës, i cili duke përshëndetur  mamin tha: - Ooo sa jastëk i butë!
                                ©MC aprile 2016
Morali sipas birit tim, Oni (12vjeç):- Mos mendo qe te ndryshosh vetveten, je ai qe je per nje motiv.
Morali sipas bijes sime,Tea (7vjeç) :- Nuk mund te besh sikur je dikush tjeter.