Poemë per fëmije - Dritëro Agolli

Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Thuajini xhaxhit moj flutura
Tregona një përrallë të madhe

Dhe xhaxhi aherë do lerë
 Librin e tij mbi tryezë
 Përralla në mend do i bjerë
 Përralla për kecërit dhe dhinë e zezë
***
Pazarit po shkonte një ditë nëna dhi
 Me kecërit e saj lozonjarë
 Po shkonte në librari
Të blente dy abetare
 Të reja fare

 I bleu abetaret dhia brigjatë
 Dhe kecërit kërcenin e bënin shamatë
 E be be be, e me me me
 Do të bëjme një a, do të bëjmë një b-e
Ah, lum si ti nënë ç'kecër na ke

E ëma detyra të lehta u vuri një ditë
 Dhe shkoi të llafosej me dhitë
 Se, s'mund të rrinte pa bërë dy fjalë
 Me shoqet dhi në mëhallë
 Tu thoshte se kecërit e saj
 Mësonin çdo ditë e çdo orë
 E kur të rriteshin
 Do bëheshin doktorë, profesorë
~~~
Kur erdhi i gjeti kecërit në gjumë
- Ah, përtacë,
kur qenki lodhur kaq shumë?
 C'i bëtë fletoret me gjithë a, b, c-e
- E be be be, e me me me
I hëngrëm fletoret me gjithë a, b, c -e.
 •••
Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Sikur ti grisni abetaret moj flutura
Do dini të bëni veç be, be, be e me me me


    Kjo eshte nje poeme-kryeveper per femije e shkrimtarit te madh Dritero Agolli, nje nder te preferuarat e mia. Keshtu siç e mbaja mend nga femijeria ime...

Histori e shkurtër - Dashuria dhe Koha

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku:
Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat.
Nder to edhe Dashuria.
Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej.
Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë.

Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit.

Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë.

Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti?
"Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?"

Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty."

Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë.
Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje.

Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?"
"Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë të hirtë.

Kaloi Lumturia andej pari, gjithashtu, por  ishte shumë e zënë me lumturinë e saj, ndaj as që e dëgjoi zërin e Dashurisë që po i kërkonte ndihmë.

Papritur, u dëgjua një zë:-" Eja, Dashuri , po të marr unë me vete."
Ishte një e moshuar.
 Me një kërcim të hareshëm, Dashuria u hodh në barkë, por harroi që të pyeste se ku po shkonin.
 Kur mbërritën në breg, e moshuara u larguar në hesap të vet.
Duke kuptuar se sa borxhlije ishte ndaj saj, Dashuria pyeti Diturinë, një tjetër e moshuar:-" Kush ishte ajo që më ndihmoi mua?"
"Ajo ishte Koha." u përgjigj Dituria.
"Koha?" mendoi Dshuria.
Atëherë Dituria, sikur të lexonte mendimet e Dashurisë në atë moment, buzëqeshi dhe u përgjigj:-" ...sepse vetëm Koha është në gjendje të kuptojë se sa e vlefshme është Dashuria."

(burimi: web angl.-shqip M.C)