Poemë per fëmije - Dritëro Agolli

Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Thuajini xhaxhit moj flutura
Tregona një përrallë të madhe

Dhe xhaxhi aherë do lerë
 Librin e tij mbi tryezë
 Përralla në mend do i bjerë
 Përralla për kecërit dhe dhinë e zezë
***
Pazarit po shkonte një ditë nëna dhi
 Me kecërit e saj lozonjarë
 Po shkonte në librari
Të blente dy abetare
 Të reja fare

 I bleu abetaret dhia brigjatë
 Dhe kecërit kërcenin e bënin shamatë
 E be be be, e me me me
 Do të bëjme një a, do të bëjmë një b-e
Ah, lum si ti nënë ç'kecër na ke

E ëma detyra të lehta u vuri një ditë
 Dhe shkoi të llafosej me dhitë
 Se, s'mund të rrinte pa bërë dy fjalë
 Me shoqet dhi në mëhallë
 Tu thoshte se kecërit e saj
 Mësonin çdo ditë e çdo orë
 E kur të rriteshin
 Do bëheshin doktorë, profesorë
~~~
Kur erdhi i gjeti kecërit në gjumë
- Ah, përtacë,
kur qenki lodhur kaq shumë?
 C'i bëtë fletoret me gjithë a, b, c-e
- E be be be, e me me me
I hëngrëm fletoret me gjithë a, b, c -e.
 •••
Xhaxhi Dritëroi di përralla të bukura
Përralla për dhi e përralla për dre
Sikur ti grisni abetaret moj flutura
Do dini të bëni veç be, be, be e me me me


    Kjo eshte nje poeme-kryeveper per femije e shkrimtarit te madh Dritero Agolli, nje nder te preferuarat e mia. Keshtu siç e mbaja mend nga femijeria ime...

Histori e shkurtër - Dashuria dhe Koha

Na jetonin njëherë në një ishull të gjitha ndjenjat dhe emocionet së bashku:
Mburrja, Lumturia, Dëshpërimi, Pasuria, Dituria, e të gjitha të tjerat.
Nder to edhe Dashuria.
Një ditë u hap fjala se ishulli do të përmbytej.
Kështu, të gjithë ndërtuan nga një barkë, përveç Dashurisë.

Dashuria donte të rezistonte deri në momentin e fundit.

Kur ishulli ishte përmbytur gati i gjithi, Dashuria vendosi të kërkonte ndihmë.

Pasuria po kalonte pranë dhe Dashuria e pyeti?
"Pasuri, a mund të vij në barkën tënde?"

Pasuria u përgjigj:-" Më vjen keq Dashuri, nuk mundem. Ka kaq shumë ar e argjend në barkën time saqë nuk nuk gjej dot as edhe një qoshk për ty."

Pastaj Dashuria pyeti Mburrjen që po voziste aty pranë.
Por edhe Mburrja i dha të njëjtën përgjigje.

Dëshpërimi ishte shumë pranë Dashurisë ndaj kjo e fundit e pyeti:- "Dëshpërim a mundem të vij me ty?"
"Oh... Dashuri, jam kaq i dëshpëruar, sa kam nevojë që të rri vetëm." u përgjigj ai me një zë të hirtë.

Kaloi Lumturia andej pari, gjithashtu, por  ishte shumë e zënë me lumturinë e saj, ndaj as që e dëgjoi zërin e Dashurisë që po i kërkonte ndihmë.

Papritur, u dëgjua një zë:-" Eja, Dashuri , po të marr unë me vete."
Ishte një e moshuar.
 Me një kërcim të hareshëm, Dashuria u hodh në barkë, por harroi që të pyeste se ku po shkonin.
 Kur mbërritën në breg, e moshuara u larguar në hesap të vet.
Duke kuptuar se sa borxhlije ishte ndaj saj, Dashuria pyeti Diturinë, një tjetër e moshuar:-" Kush ishte ajo që më ndihmoi mua?"
"Ajo ishte Koha." u përgjigj Dituria.
"Koha?" mendoi Dshuria.
Atëherë Dituria, sikur të lexonte mendimet e Dashurisë në atë moment, buzëqeshi dhe u përgjigj:-" ...sepse vetëm Koha është në gjendje të kuptojë se sa e vlefshme është Dashuria."

(burimi: web angl.-shqip M.C)

FJOLLA E PAMBUKUT

Na ishte njëherë një fjollë pambuku, që kishte dalë nga jasteku i një fëmije.
Ndërsa po vëzhgonte qiellin, vuri re retë e bardha si bora, tamam si ngjyra e saj, dhe vendosi që të bëhej re.
Por, kur qielli u nxi, retë u inatosën kaq shumë sa shpërthyen stuhi e shi, ndërsa fjolla e pambukut u fry e u fry kaq shume me ujë, sa nuk plasi, dhe, ra përtokë me nje force te jashtzakonshme.
Ah, sa u vrava...!
Kur doli dielli, fjolla e pambukut, tashmë e tharë, teksa rropatej andej-këndej, aty afër pa një shtëpi, e, përreth saj një kopësht plot me lule. Ndër to edhe ca trendafila të bardhë si bora , dhe vendosi të bëhej një trëndafil i bardhë.
Njërëzit kalonin dhë merrnin erë trëndafilave, po kështu edhe fluturat qëndronin në to, por gjatë gjithë ditës as njerëzit e as fluturat nuk u ndaluan pranë saj. Mund të qëndronte aty edhe njëqind vjet, por ishte e kotë.
Oh, sa e trishtueshme...!
Aty afër derës së hyrjes, pa një qese të mbushur me fruta dhe perime, ndër to kishte edhe kokrra fasuleje të bardha e të rrumbullakosura. Papritur i erdhi ne mendje një ide; të ishte një kokërr e vogël fasuleje. Ndaj u rrotullua e u bë rumbullake - rrumbullake.
E lumturuar nga kjo ide e shkelqyer, hyri ngadalë - ngadalë në qese, të cilin zonja e shtëpisë e çoi drejt e në kuzhinë. Pasi kontrolloi mirë e mirë frutat dhe perimet, që t'i përgatiste për t'i ngrënë, mori fjollën e pambukut dhe e e hodhi tej.
Ah, sa më dhembi...!
 Kishte përfunduar në koshin e mbeturinave.
E hidhëruar, e lodhur dhe e zhgënjyer, vendosi të kthehej andej nga kishte ardhur.
Hyri ngadale e pa bere zhurme në jastekun e fëmijës. Kishte kaluar një ditë të lodhshme.
E vetmja gjë që e lehtësoi qe zëri i fëmijës, i cili duke përshëndetur  mamin tha: - Ooo sa jastëk i butë!
                                ©MC aprile 2016
Morali sipas birit tim, Oni (12vjeç):- Mos mendo qe te ndryshosh vetveten, je ai qe je per nje motiv.
Morali sipas bijes sime,Tea (7vjeç) :- Nuk mund te besh sikur je dikush tjeter.